Φιλοκαλικοί Πατέρες και Ορθόδοξη Λατρεία

Δημοσιεύθηκε: 28 Μαρτίου 2013 Κατηγορίες: Θεολογία και Ζωή, Ορθόδοξη πίστη

Αρχιμ. Νικόδημου Σκρέττα

επίκ. καθηγητή του Α.Π.Θ.

 

 

Οι φιλοκαλικοί Πατέρες του 18ου αιώνος στο Άγιον Όρος υπήρξαν μυσταγωγοί του Γένους και της λογικής λατρείας της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Oι θεολογικές και λειτουργικές τους θέσεις, για τα ζητήματα της Θείας Ευχαριστίας και των ιερών μνημοσυνών, ήταν απόρροια της λιπαρής και βαθειάς σπουδής στην πατερική παράδοση. Τις εξέφραζαν δε πάντοτε έχοντας γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα και ανεπιφύλακτο σεβασμό στα λειτουργικά θέσμια της Ορθοδοξίας.
Κατά συνέπεια δεν πρέπει επ’ ουδενί η προμαχία τους υπέρ της παραδόσεως να θεωρηθεί ως ιδιόγνωμη, εριστική και στασιαστική ενέργεια κατά της εκάστοτε υπευθύνου εκκλησιαστικής αρχής ή ως ανυπακοή προς τους ποιμένες και προς την Εκκλησία. Υπήρξαν μεν αυστηροί, και ενίοτε οξείς, στην υπεράσπιση της παραδόσεως, ποτέ όμως μισάδελφοι και ασεβείς προς τους συμμοναστές η τους ποιμένες και διδασκάλους της εποχής τους.
Η ευχαριστιακή διδασκαλία της χορείας των Κολλυβάδων Πατέρων στοιχεί απαρασαλεύτως στον κανόνα της πατερικής διδαχής και του ευχαριστιακού λειτουργικού βιώματος και ήθους της Εκκλησίας του Χριστού.
Η υπέρ της άξιας, ενσυνειδήτου, εμπροϋπόθετης, συχνής και συνεχούς μεταλήψεως ένστασή τους, σε καιρούςτ υποποιήσεων, αδιαφορίας, αγνωσίας και παραχαράξεων, αναδεικνύει την αλήθεια ότι η υπέρ της λειτουργικής τάξεως αγωνιστική τους πρωτοστασία δεν είχε κίνητρα ταπεινά φανατισμού ή εγωισμού, ούτε υπαγορεύθηκε από ιδιορρυθμίες διχαστικές της εκκλησιαστικής ενότητας. Σκοπός τους ήταν η ανάδειξη της αληθείας. Προσέχουν, γνωρίζουν, ακούν και συζητούν τις θέσεις και τα επιχειρήματα της εναντίας μερίδος. Όμολογούν με βεβαιότητα και διαλέγονται με επιστημοσύνη και οξυδέρκεια, αυστηρά μέν, κριτικά και φιλάδελφα, ποτέ όμως αδιάκριτα, μνησίκακα και εριστικά. Προβάλλουν την αξία της παραδόσεως, υπενθυμίζουν την ορθή και ακριβή πράξη, μάχονται υπέρ της τηρήσεως των κανόνων και των λειτουργικών θεσμών, στηλιτεύουν τις παραχαράξεις του ευχαριστιακού ήθους ή τις ανατροπές της αναστάσιμης τιμής της δεσποτικής Κυριακής οποθενδήποτε προέρχονται, ποτέ όμως δεν επιτρέπουν το πνευματικό και λειτουργικό τους κίνημα να εκπέσει σε φιλέριδες προστριβές και μάχες νομικές, ούτε, ακόμη περισσότερο σε σχισματικές ιδιογνωμοσύνες αντατρεπτικές της εκκλησιατικής ενότητας. Την πολύτιμη αυτή ενότητα οι φιλοκαλικοί πατέρες την θεωρούν τελειούμενη μέσα στο πλαίσιο της ευχαριστιακής συνάξεως και μέσα στον αγιασμό και την αληθή κοινωνία της ευχαριστίας.
Η Θεία Ευχαριστία, κατά τη θεολογική διδασκαλία των Κολλυβάδων, που στηρίζεται απολύτως στην ευχαριστιολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι το μείζον πάντων θεοποιό μυστήριο και το τελειωτικό δώρημα της χριστιανικής μυήσεως. Όταν επιτελείται ορθοδόξως, είναι η μυστική και ζωοδοτική τραπεζοφορία του δείπνου της Βασιλείας, η θεωτική κοινωνία των αγιασμάτων, που καθιστά τους πιστούς «σύσσωμους» και «ομαίμονες» με τον Χριστό κατά αλήθειαν και όχι κατά δόκησιν.
Στηριζόμενοι oι Κολλυβάδες στη διδασκαλία των Πατέρων, επισημαίνουν την ορθόδοξη δογματική θέση ότι το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι ανάμνηση όλης μέν της σωτηριώδους Θείας Οικονομίας, ιδιαίτερα όμως ανάμνηση της επί του Σταυρού θυσίας, του Θανάτου και της Αναστάσεως του Χριστού, ο οποίος δια της μεταλήψεως εσθίεται πλέον μετά την ένδοξη ανάστασή Του διηνεκώς από τους πιστούς, ως πράγματική, άφθαρτη και αιωνίζουσα τροφή.
Η γνώμη των αντιπάλων τους ότι το ζήτημα της Θείας Ευχαριστίας και η ανάγκη της συνεχούς προσελεύσεως σε αυτή δεν είναι τόσο σοβαρό ζήτημα, ώστε να θεωρείται και δόγμα πίστεως, ευρίσκει τους Πατέρες του φιλοκαλικού κίνηματος αντιθέτους. Δόγμα και ήθος στην Ορθοδοξία συμπορεύονται. Θεωρία και πράξη συνυπάρχουν.
Στην τήρηση δε των δεσποτικών εντολών στηρίζεται η καθαρότητα του βίου και της πολιτείας των Χριστιανών, αλλά και η ορθότητα και το απλανές της πίστεώς τους. Άρα η ευχαριστία δέον να αποτελεί το κέντρο της ζωής των πιστών, της λατρείας και της εκκλησιαστικής ζωής. Ως προς τις προϋποθέσεις μετοχής στην Ευχαριστία πρέπει να πούμε ότι αυτές χωρίζονται σε γενικές και ειδικές. Ο κοινωνών, κατά τις γενικές προϋποθέσεις, πρέπει να είναι πιστό και βαπτισμένο μέλος της Εκκλησίας, να έχει βέβαιη και ακράδαντη πίστη ότι η Κοινωνία είναι αυτό το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, να είναι ζών και αυτοσυνείδητος και οπωσδήποτε όχι αιρετικός, σχισματικός ή επιτιμημένος με ακοινωνησία. Επίσης η άκρα προσοχή και ευλάβεια, η πλήρης συναίσθηση του ύψους του μυστηρίου, η καταλλαγή και η συγχώρηση, ο φόβος του Θεού και η αγάπη, η αμνησικακία και η ειρήνη, η ψυχοσωματική καθαρότητα, η εξομολογητική προκάθαρση και η απόρριψη της αυτοδικαιώσεως, η περιφυλακή από τους εμπαθείς λογισμούς, η αυτοεξέταση και αυτομεμψία, η δοκιμή της συνειδήσεως, η αγαπητική επιπόθηση της ευχαριστιακής υποδοχής του μεταλαμβανόμενου Κυρίου, η συντριβή, η ταπεινοφροσύνη και η κατάνυξη, η σωματική καθαρότητα ανδρών και γυναικών, καθώς και η εγκράτεια των συζύγων αποτελούν σχεδόν το σύνολο της προευχαριστιακής ετοιμασίας, η οποία δεν είναι ευκαιριακή, στιγμιαία, τυπική και περιορισμένη σε περατά χρονικά όρια, αλλά δια βίου ετοιμότητα και προσδόκηση μετοχής. Ειδικότερη προϋπόθεση θεωρείται η απολύτως αναγκαία ευχαριστιακή νηστεία, η οποία συνίσταται στην απόλυτη αποχή τροφής και πόσεως από του μεσονυκτίου μέχρι την ώρα της κοινωνίας. Καμμία άλλη ευχαριστιακή νηστεία, μονοήμερη, τριήμερη ή εβδομαδιαία, δεν απαιτούν οι ιεροί κανόνες. Όμως η νηστεία, ως αγιοποιός και παθοκτόνος άρετη, δεν παύει να αποτελεί για τον καθένα προσερχόμενο πιστό προσωπικό άθλημα ελευθερίας και πρακτικό μέσο ψυχοσωματικής προετοιμασίας, η έκταση και η αυστηρότητα της οποίας δεν ορίζονται, αλλά διακριτικά μερίζονται κατά την πνευματική κατάσταση του κάθε ενός ανθρώπου χωριστά από τον πνευματικό του πατέρα.
Στα κείμενα της ορθοδόξου παραδόσεως είναι περισσότερο από προφανές ότι οι Χριστιανοί οφείλουν να κοινωνούν συνεχώς και συχνά. Σκοπός της επιτελέσεως της Θείας Λειτουργίας είναι η προσέλευση και η μετοχή των πιστών στα άγια μυστήρια του Χριστού, γι’ αυτό άλλωστε ονομάζεται ευχαριστιακή σύναξη. Οι Κολλυβάδες γνωρίζουν επαρκώς τα κείμενα, γι’ αυτό δεν καινοτομούν υπεραμυνόμενοι της συνεχούς μεταλήψεως, αλλά αναθερμαίνουν ως σοφοί παραδοσιακοί ανανεωτές το ευχαριστιακό ήθος του πληρώματος της Εκκλησίας, όπως το εβίωσαν οι αιώνες. Συχνή μετάληψη δεν σημαίνει αναγκαστικά καθημερινή. Από την άκρα και αυστηρή τοποθέτηση του Νεοφύτου Καυσοκαλυβίτου για την καθημερινή κοινωνία, μέχρι την απαράδεκτη τυποποίηση της δίς ή τρις του έτους προσελεύσεως, ο μετριοπαθής άγιος Νικόδημος Αγιορείτης ευρίσκει τη βασιλική οδό και τη διακριτική μεσότητα στη δυνατότητα των ευλαβών και αγωνιζομένων Χριστιανών να κοινωνούν τουλάχιστον κάθε Κυριακή στην ευχαριστιακή σύναξη και σε κάθε μεγάλη και εξέχουσα εορτή της Εκκλησίας. Η διαστολή αυτή των τοποθετήσεων περί του «συνεχώς» και «συχνώς» αποδεικνύει και την ελευθερία του πνεύματος των Φιλοκαλικών, οι οποίοι δεν δρούσαν ως μία ομάδα κυβερνώμενη από προδιαγεγραμμένα υποχρεωτικά ιδεολογήματα, αλλά ήταν ένας θεόλεκτος σύλλογος και μία άγια χορεία θεοφωτίστων και διακριτικών διδασκάλων.
Η υπέρ της παραδόσεως ένσταση των Κολλυβάδων Πατέρων εκτείνεται, πέραν του ζητήματος της συνεχούς μεταλήψεως, και στην προβολή και διατήρηση αλώβητου του δεσποτικού, υπέρτιμου και αναστάσιμου χαρακτήρα της ημέρας του Κυρίου. Είναι ημέρα πρώτη και ογδόη, που θα υπερβεί τον εβδοματικό χρόνο, τον νομικό Σαββατισμό και τις προφητικές εσχατολογικές απαρχές, για να αναχθεί στην αιώνια καινή ημέρα του αναστάντος Κυρίου. Το πνεύμα της Κυριακής, ως αναστάσιμη εβδοματική ανακύκληση του πασχαλίου εορτασμού, διαχέεται στο σύνολο της ορθοδόξου λατρείας και διαποτίζει τη λειτουργική ζωή των πιστών αποτελώντας το εβδομαδιαίο Πάσχα της Εκκλησίας, κατά το οποίο καταπαύουν οι Χριστιανοί και λατρεύουν τον Κύριο.
Η αγιαννανίτικη λειτουργική εκτροπή της εντελώς αντιπαραδοσιακής μεταφοράς των μνημοσυνών από το καταπαύσιμο Σάββατο στην αναστάσιμη Κυριακή ήταν απλώς η αφορμή, ώστε οι Φιλοκαλικοί Πατέρες και λειτουργικοί αναμορφωτές να εκδιπλώσουν τη θαυμάσια ορθοδοξοπατερική διδασκαλία τους περί των αναστασίμων προνομίων της ημέρας που είναι αφιερωμένη αποκλειστικώς στον αναστάντα Κύριο. Η Κυριακή ονομάζεται και είναι μείζων των δεσποτικών εορτών, ως εβδομαδιαία πασχάλια μνήμη που εγκαινίζεται χαρμόσυνα στις ψυχές των πιστών και ανακυκλώνει, στο πλαίσιο του χαρισματικά βιούμενου λειτουργικού χρόνου, την πασχαλινή ημέρα της παγκοσμίου χαράς. Ο αναστάσιμος, δοξολογικός, χαρμόσυνος, νικητικός και δεσποτικός-εορταστικός αυτός χαρακτήρας της Κυριακής απαιτεί λειτουργικά να είναι μη νηστευομένη, μη γονυκλιτουμένη, αλλά και άπενθος και αμνημόσυνος. Εξαιτίας λοιπόν της αναστασίμου και δεσποτικής της υπεροχής, έχει το προνόμιο να αποκλείει από τα χρονικά και λειτουργικά της όρια τη νηστεία, ως πρόξενο πένθους και κατηφείας, τη γονυκλισία, ως σύμβολο δουλικότητας, κατανύξεως και μετανοίας, και προ πάντων τα νεκρικά και πενθικά μνημόσυνα. Την ασχημοσύνη αυτή, ως προς τα πανάρχαια λειτουργικά θέσμια, της κυριακάτικης νεκρολογίας δι’ όλων των προσφορών πνευματικών μέσων και δι’ όλων των δυνάμεών τους, μέχρι μαρτυρίων και διωγμών, υπερίσπησαν οι Κολλυβάδες προμαχούντες του ακαινοτομήτου της σεβάσμιας ορθοδόξου παραδόσεως. Η σύνθεση Ευχαριστίας και Κυριακής τεκμαίρεται ασφαλώς από την άμεση σχέση τους. Η αναστάσιμη Κυριακή είναι κατ’ εξοχήν ημέρα κοινωνίας. Αλλά και κάθε κυριακάτικη ή σε άλλη ημέρα επιτέλεση τελείας Θείας Λειτουργίας είναι πασχάλια ανάμνηση. Ο καιρός της ζωής των Χριστιανών είναι εόρτιος και πασχάλιος. Ο χαρμόσυνος λοιπόν χαρακτήρας της κυριακάτικης ιδιαίτερα ευχαριστιακής σύναξης, αλλά και κάθε άλλης τελείας Θείας Λειτουργίας σε οποιαδήποτε ημέρα του βίου των Χριστιανών, υπαγορεύει αβίαστα, και την ορθία στάση προσευχής που εικονίζει τη χαρά της Αναστάσεως, και την παύση της νηστείας που υποδηλώνει την, διά της παύσεως του πένθους της μετανοίας, ελευθερία από τη δουλεία της αμαρτίας των τέκνων του Θεού, αλλά και τη συμμετοχή πάντων, ει δυνατόν, των μη κωλυομένων στη ζωοποίηση της ψυχοτρόφου ευχαριστιακής Τραπέζης του Κυρίου.
Πηγή: Περιοδικό «Ερώ», Κέντρο Ενότητος και Μελέτης-Προβολής των Αξιών μας, τεύχος 9ο, Ιανουάριος-Μάρτιος 2012, Θεσσαλονίκη

Όμηρος ούτος ανήρ͵ αλλά Πλάτων͵ αλλ' Αριστοτέλης͵ αλλά Σουσαρίων ο τα πάντα επιστάμενος.

Όμηρος ούτος ανήρ͵ αλλά Πλάτων͵ αλλ' Αριστοτέλης͵ αλλά Σουσαρίων ο τα πάντα επιστάμενος.

      Όπως είδαμε σε προηγούμενο άρθρο μας ο Λιβάνιος στις επιστολές του προς τον Μ.Βασίλειο εκφράζει τον θαυμασμό του για τη ρητορική του Μ.Βασιλείου και τον επαινεί ως μαθητή του.Ο ίδιος ο Μ.Βασίλειος διαβάζοντας μια επιστολή του Λιβάνιου θαυμάζει τη ρητορική τέχνη του δασκάλου του και αναφωνεί Ω Μούσες και λόγοι και Αθήναι, τι δώρα χαρίζετε στους εραστές σας! Επιστολή 353, PG 32, 1096 CD.

    Αυτή η εικόνα που παρουσιάζει η αλληλογραφία μεταξύ του Λιβάνιου και του Μ.Βασιλείου απηχεί σε όλες σχεδόν τις επιστολές που ανταλλάσσουν. Προς επίρρωσιν των ανωτέρω   ας δουμε  μερικά σημεία ακόμα τα οποία διαφωτίζουν πλήρως την εκτίμηση του δάσκαλου της ρητορικής Λιβανίου προς τον μαθητή του Μ.Βασίλειο και αντιστρόφως.

Στην επιστολή 352 ο Λιβάνιος χρησιμοποιεί ποιητική γλώσσα και  δηλώνει πως στο στόμα του μαθητή του, του Μ.Βασιλείου,  βρίσκονται πηγές που αναβλύζουν λόγους. Αυτές οι πηγές που βρίσκονται στο στόμα του μαθητή του είναι ανώτερες από ροή ναμάτων.

Ει ταύτα γλώττης αργοτέρας͵ τις αν είης αυτήν ακονών; Σοι μεν γαρ εν τω στόματι λόγων οικούσι πηγαί κρείσσους ναμάτων επιρροής͵ ημείς δε͵ ει μη καθ  ἡμέραν αρδοίμεθα͵ λείπεται το σιγάν.Επιστολή 343, PG 32, 1087BC.

Συνεχίζοντας τον εγκωμιασμό του δηλώνει στην 352 επιστολή του πως ο Μ.Βασίλειος είναι κάτοχος της δεινότητας του Δημοσθένη , της σοφίας του Πλάτωνος, και πως απέναντι στον Μ.Βασίλειο,   ο Λιβάνιος παραβαλλόμενος αισθάνεται σαν κουνούπι με  ελέφαντα.

Πως γαρ ουκ έμελλον ανδρί τοιούτω πέμπων τον λόγον͵ ος ικανός εστι την Πλάτωνος σοφίαν και Δημοσθένους δεινότητα τη περί τους λόγους ευμαθεία δείξαι θρυλουμένας μάτην; Το δε εμόν τοιούτον οίον κώνωψ ελέφαντι παραβαλλόμενος. Όθεν πέφρικα και τρέμω την ημέραν λογιζόμενος καθ  ην επισκέψη τους λόγους· μικρού δε και των φρενών εκπέπτωκα. Επιστολή 352, PG 32, 1096 BC.

Σε άλλη επιστολή του ο εγκωμιασμός προς τον μαθητή του  φαντάζει υπερβολικός όταν του γραφει πως ευφραίνεται να τον ακούει και πως τον θεωρεί ανώτερο από τις θυγατέρες του Αχελώου. Ο λόγος του Μ.Βασιλείου τον θέλγει λέει όσο οι θυγατέρες του Αχελώου αλλά δεν τον βλάπτει όσο αυτές. 

Ούτος ανήρ τοσούτω καλλίων των Αχελώου θυγατέρων όσω θέλγει μεν ήπερ εκείναι͵ βλάπτει δε ουχ ώσπερ εκείναι. Και μικρόν γε το μη βλάπτειν͵ αλλ  ότι τα τούδε μέλη κέρδος τω δεξαμένω. Επιστολή 345, PG 32, 1089 BD.

Εκεί όπου φαίνεται πραγματικά πως ο Λιβάνιος ξέρει να εγκωμιάζει είναι τα όσα γράφει προς τον Μ.Βασιλειο στην 355^η επιστολή του.

Θέλοντας ο Λιβάνιος να δείξει πως ο μαθητής του κατέχει τη ρητορική, τη φιλοσοφική καθώς και ύψιστες επιστημονικές γνώσεις εμφανίζει σε μια επιστολή του την ίδια του τη γλώσσα (του Λιβάνιου) να προσωποποιείται και σαν να είναι ξεχωριστή προσωπικότητα μιλάει τώρα στον ίδιο τον Λιβάνιο με θαυμασμό για τον Μ.Βασίλειο και  του λέει: «Πάτερ δεν με δίδαξες, ο Όμηρος είναι αυτός ο άνδρας ,ο Πλάτων,ο Αριστοτέλης ή ο Σουσαρίων και γνωρίζει τα παντα (άνδρα εδώ εννοεί τον Μ.Βασίλειο.)»

Με αυτό το λογοπαίγνιο ο Λιβάνιος αναγνωρίζει στον μαθητή του ποιητικές ικανότητες παρομοιάζοντας τον με τον Όμηρο, ρητορικές και φιλοσοφικές παρομοιάζοντας τον με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, αλλά και επιστημονικές παρομοιάζοντάς τον με τον Σουσαρίων.

Άρα͵ Βασίλειε͵ μη τας Αθήνας οικείς και λέληθας σεαυτόν; Ου γαρ των Καισαρέων οι παίδες ταύτα ακούειν ηδύναντο. Η γλώττα γαρ μοι τούτων εθάς ουκ ην͵ αλλ  ὡσπερεί τινα κρημνόν διοδεύοντος πληγείσα τη των ονομάτων καινοτομία εμοί τε τω πατρί έλεγε· Πατερ͵ ουκ εδίδαξας. Όμηρος ούτος ανήρ͵ αλλά Πλάτων͵ αλλ  Ἀριστοτέλης͵ αλλά Σουσαρίων ο τα πάντα επιστάμενος. Και ταύτα μεν η γλώττα͵ σε δε είη͵ Βασίλειε͵ τοιαύτα ημάς επαινείν. Επιστολή 355, PG 32, 1097 B

Ο Μ.Βασίλειος του γράφει πως δεν έχει να πει τίποτα μπροστά σε μια τόσο αττικίζουσα γλώσσα ειμί μόνον ότι είναι μαθητής αλιέων.

 Τι γαρ αν είποιμεν προς ούτως αττικίζουσαν γλώσσαν͵ πλην ότι αλιέων ειμί μαθητής͵ ομολογώ και φιλώ; Επιστολή 356, PG 32, 1097 BC

 Πως είναι δυνατόν ένας Έλληνας επιφανής της εποχής των Πατέρων , ο Λιβάνιος , να ανταλλάσσει επιστολές με τον Μ.Βασίλειο και να του γράφει τα καλύτερα λόγια, να τον εξυμνεί για τη ρητορική του τέχνη, ενώ σήμερα 1600 χρόνια μετά οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται πως ο Μ.Βασίλειος είναι εναντίον του Έθνους των Ελλήνων.

Δηλαδή, ή ο Λιβάνιος κάνει λάθος και εξυμνεί έναν ανθέλληνα της εποχής του τον Μ.Βασίλειο τον οποίο είχε μαθητή, ή οι Νεοπαγανιστές γέμισαν το διαδύκτιο με παραμύθια!

Σε μας η εξήγηση είναι απλή και βρίσκεται στο άρθρο στο σύνδεσμο εδώ:  Εύχεσθαι υπέρ των Ελλήνων

Kατά την Tάξιν Μελχισεδέκ

Kατά την Tάξιν Μελχισεδέκ

11:18 π.μ. Αναρτήθηκε από Δημητρης Ροδης
     

«ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΝ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ» 

Μας λέγει η Γένεσις στο 14ο κεφάλαιό της ότι καθώς γύριζε ο Άβραμ (ακόμη δεν είχε ονομαστεί Αβραάμ) νικητής, από ένα πόλεμο, που έκανε εναντίον ενός ισχυρού βασιλιά της Ανατολής, του Χοδολλογομόρ, για να ελευθερώσει τον ανεψιό του Λωτ, βγήκαν να τον προϋπαντήσουν οι ηττημένοι από τον Χοδολλογομόρ βασιλείς, που κατέβηκαν από τα βουνά, και άλλοι εντόπιοι βασιλείς που δεν είχαν λάβει μέρος στον πόλεμο.
Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Μελχισεδέκ, ο βασιλιάς της Σαλήμ, που αργότερα θα ονομαστεί Ιερουσαλήμ.

Αυτός ο Μελχισεδέκ ήταν «ιερεύς του Θεού του υψίστου» δηλαδή του αληθινού Θεού. Αυτός έβγαλε «άρτους και οίνον» και φίλεψε τον Άβραμ. Αυτό το φίλεμα είναι προτύπωση του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας. Διαφορετικά, αν δεν υπήρχε η ανάγκη της προτυπώσεως, ήταν πολύ υποτιμητικό για ένα βασιλιά να φιλεύει κάποιον μόνο με κρασί και ψωμί. Αλλά η φιλοξενία αυτή είχε το εξής μυστικό νόημα. Ο Μελχισεδέκ, που είναι ο τύπος του Χριστού, προσφέρει στον Άβραμ, τον αρχαίο πνευματικό γενάρχη των χριστιανών, τον τύπο του μυστηρίου του σώματος και του αίματος του Χριστού. Αυτή η φιλοξενία είναι μια προφητεία του θείου μυστηρίου. Όπως και το πρόσωπο του Μελχισεδέκ είναι μια προφητεία για το πρόσωπο του Χριστού. Αυτό θα πει τύπος. Μια προφητεία που δεν γίνεται με λόγια αλλά με ένα πρόσωπο ή ένα γεγονός.

Ο Μελχισεδέκ τον ευλόγησε κι όλας και του είπε· «Ο Άβραμ είναι ευλογημένος από τον Θεό τον ύψιστο, που έκτισε τον ουρανό και τη γη. Κι ο Θεός ο ύψιστος είναι ευλογητός, άξιος να δοξολογείται, γιατί σου παρέδωσε τους εχθρούς σου στα χέρια σου, Άβραμ. Ήταν αδύνατο ανθρωπίνως να νικήσει ο Άβραμ τον ισχυρό Χοδολλογομόρ που είχε νικήσει συμμαχίες βασιλέων και τον τρέμανε όλοι στην Ανατολή.
Κι ο Άβραμ έδωσε το ένα δέκατο από τα λάφυρά του στον Μελχισεδέκ.
Ο βασιλιάς Μελχισεδέκ αναφέρεται στο κεφάλαιο αυτό της Γενέσεως ξαφνικά όπως παρατηρεί ο απόστολος Παύλος σαν «απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος, μήτε αρχήν ημερών μήτε ζωής τέλος έχων, αφωμοιωμένος δε τω Υιώ του Θεού, μένει ιερεύς στο διηνεκές (Εβρ. 7,3). Είναι τύπος του Χριστού, που είναι αμήτωρ σαν Θεός, απάτωρ σαν άνθρωπος, άναρχος και αθάνατος, ιερεύς αιώνιος. Βέβαια ο Μελχισεδέκ είχε γονείς και πέθανε κάποτε, αλλ’ ο τρόπος που αναφέρεται στη Γραφή μια φορά μόνο, χωρίς πρόλογο, και δεν ξαναμνημονεύεται, τον κάνει τύπο του Ιησού Χριστού. Μελχισεδέκ· Μελχί είναι ο βασιλεύς και σεδέκ η δικαιοσύνη. Ο Παύλος τον αποκαλεί «βασιλεύς δικαιοσύνης και βασιλεύς Σαλήμ (η μετέπειτα Ιερουσαλήμ), ό έστι βασιλεύς ειρήνης» (Εβρ. 7,2). Σαλήμ σημαίνει ειρήνη. Συνεπώς ο Μελχισεδέκ είναι βασιλιάς δίκαιος (δίνει την δικαίωση) και ειρηνικός και τέλειος να ιερατεύει.
Για τον βασιλιά Μελχισεδέκ μας μιλά αναλυτικά το 7ο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής του αποστόλου Παύλου. Ας δούμε τους υπόλοιπους (7, 4-25) στίχους.
Αναλογισθείτε πόσο μεγάλος ήταν αυτός, ο Μελχισεδέκ, αφού και ο Αβραάμ ο πατριάρχης του έδωσε το ένα δέκατο από τα εκλεκτότερα λάφυρα.
Και κείνοι μεν από τους απογόνους του Λευΐ, που λαμβάνουν την ιερωσύνη, διατάσσονται από το νόμο να λαμβάνουν το ένα δέκατο των εισοδημάτων από το λαό, δηλαδή από τους αδελφούς τους, καίτοι προήλθαν από την οσφύ (τη μέση) του Αβραάμ. Αυτός όμως, ο Μελχισεδέκ, ο οποίος ως προς την καταγωγή δεν είναι λευίτης, έλαβε το ένα δέκατο από τον Αβραάμ και ευλόγησε αυτόν που είχε τις θείες υποσχέσεις. Χωρίς δε καμμία αντίρρηση το κατώτερο ευλογείται από το ανώτερο. (Άρα ο Μελχισεδέκ, που ευλόγησε, είναι ανώτερος από τον Αβραάμ που ευλογήθηκε).
Επίσης στη μια περίπτωση λαμβάνουν δεκάτες άνθρωποι θνητοί, ενώ στην άλλη περίπτωση έλαβε δεκάτη ένας, για τον οποίο δίνεται η μαρτυρία ότι ζει, (αφού σκοπίμως η Γραφή, αναφέρει μόνο τη ζωή του και όχι το θάνατό του).
Θα μπορούσε δε να πει κάποιος ότι, αφού ο Αβραάμ έδωσε δεκάτη στον Μελχισεδέκ, και ο Λευΐ, που κανονικά λαμβάνει δεκάτη από τους ομοεθνείς του, έδωσε κι αυτός δεκάτη στον Μελχισεδέκ, αφού προήλθε από τον Αβραάμ. (Άρα και οι λευίτες είναι κατώτεροι από τον Μελχισεδέκ).

Εάν δε η δικαίωση ήταν δυνατή με την λευϊτική ιερωσύνη, που δόθηκε στον ισραηλιτικό λαό με νόμο, ποιά ανάγκη υπήρχε να εμφανισθεί άλλου είδους ιερεύς κατά τον τύπο του Μελχισεδέκ, και να μη είναι κατά τον τύπο του Ααρών.
Αφού δε παύει να ισχύει η λευϊτική ιερωσύνη, κατ’ ανάγκη παύει να ισχύει και ο σχετικός νόμος (που όριζε ότι οι ιερείς πρέπει να είναι από τη φυλή Λευΐ). Γι’ αυτό και ο Χριστός, χάριν του οποίου αναφέρουμε όλα αυτά, σαρκώθηκε από άλλη φυλή, από την οποία κανένας δεν υπηρέτησε στο θυσιαστήριο. Διότι είναι γνωστό σε όλους ότι ο Κύριος μας προήλθε από την φυλή Ιούδα, για την οποία ο Μωυσής δεν έκανε καμμία αναφορά μιλώντας για την ιερωσύνη των Ιουδαίων.

Γίνεται έτσι τώρα φανερό, ότι εμφανίζεται ένας άλλος ιερεύς κατά τον τύπο του Μελχισεδέκ. Ο οποίος δεν έγινε γι’ αυτή τη φυσική ζωή, που τελειώνει με τον θάνατο, αλλά για την αιώνιο ζωή και υπάρχει συνεχώς. Γι’ αυτό λέγει ο Δαυίδ στον 109ο ψαλμό «συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ». Συνεπώς καταργείται η λευϊτική ιερωσύνη ως ανίσχυρή και ανωφελής. Διότι καμμιά δικαίωση δεν προσέφερε ο νόμος. Τώρα όμως ο Θεός μας δίνει πιο ανώτερη ελπίδα, με την οποία ερχόμαστε κοντά στον Θεό (την ιερωσύνη κατά την τάξη Μελχισεδέκ).

Η ιερωσύνη κατά την τάξη Μελχισεδέκ δόθηκε με όρκο του Θεού. Οι Λευίτες γίνανε ιερείς σύμφωνα με την εντολή του Μωυσέως, χωρίς να υπάρχει όρκος του Θεού. Ο Χριστός όμως έγινε ιερεύς κατά την θέληση του Θεού Πατέρα, ο οποίος είπε προς αυτόν· «Ώμοσε Κύριος και ου μεταμεληθήσεται· συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ». Γι’ αυτό ο Ιησούς έγινε εγγυητής ανώτερης διαθήκης. 

Επίσης οι λευίτες ήταν πολλοί, διότι ο θάνατος εμπόδιζε να μένει κανείς αιώνια στο αξίωμα, ενώ αυτός (ο Χριστός), επειδή ζει πάντοτε, έχει ιερωσύνη συνεχή. Γι’ αυτό και μπορεί να σώζει πάντοτε όσους δι’ αυτού προσέρχονται στο Θεό, αφού πάντοτε ζει για να μεσιτεύει γι’ αυτούς.
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

www.pmeletios.com

Ἕνα φωτισμένο κείμενο ἀπὸ φωτισμένους Ἁγιορεῖτες Πατέρες γιὰ τὴν κρισιμότητα τῆς ἐποχῆς μας

Ἕνα φωτισμένο κείμενο ἀπὸ φωτισμένους Ἁγιορεῖτες Πατέρες γιὰ τὴν κρισιμότητα τῆς ἐποχῆς μας

 Ἱερὸν Κελλίον Μπουραζέρη Ἁγ. Νικολάου, 08/06/2013
Δύσκολοι Καιροί
Εἶναι ἕνας χαρακτηρισμὸς ποὺ καὶ παλιὰ ἔδιναν οἱ ἄνθρωποι στὴν ἐποχή τους ἀναπολώντας τὰ περασμένα. Δὲν εἶναι ὅμως ἀρκετός, πιστεύουμε, γιὰ νὰ ἐκφράση τὴν σύγχρονη παγκόσμια πραγματικότητα. Τὰ γεγονόντα αὐτὰ καθεαυτά, ἡ μεταξύ τους σχέση, ἡ σύγκλιση, ἡ ἔκταση καὶ ἡ ταχύτητα μὲ τὴν ὁποία ἐξελίσσονται ἀναγκάζουν πολλοὺς νὰ τὴν δοῦν ὡς ἀποκαλυπτική. Ἡ προχωρημένη καὶ γενικευμένη κρίση ποὺ ἐπικρατεῖ σὲ ὅλα τὰ πεδία -εἶναι περιττὸ νὰ τὰ ἀπαριθμήσουμε- δὲν ἔχει αἴτια οἰκονομικά, πολιτικά, ἀλλὰ πνευματικὰ καὶ φανερώνει ὅτι πίσω ἀπὸ τοὺς ὁρατοὺς κρύβεται ὁ ἀόρατος ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἀνθρωπότητος.
Αὐτὸς ὅμως δὲν εἶναι παρὰ ἕνα ἀπὸ τὰ κτίσματα, ἱκανότερο βέβαια ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο νὰ κάνη τὸ κακό, ὡς πνεῦμα πονηρό, ἀδύναμο ὅμως ἐμπρὸς στὸν Δημιουργὸ καὶ Κτίστη τῶν ἁπάντων. Γι’ αὐτό, καὶ ἂν τὸν συναντήση μὲς στὸν ἄνθρωπο, φεύγει μακριὰ καὶ τὰ σχεδιά του ματαιώνονται. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ χρησιμοποιεῖ ὅλα τὰ μέσα γιὰ νὰ ἁλώσει ἰδιαίτερα τὶς ὀρθόδοξες χῶρες, ὥστε, καὶ ἂν αὐτὲς εἶναι μικρὲς καὶ ἀδύναμες σὰν τὴν Ἑλλάδα μας. Τὸν φοβίζουν ὅσο τίποτε ἄλλο οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ λαοὶ ποὺ ἔχουν μέσα τους Χριστό, γι’ αὐτό, στὴν ὕστατη προσπάθειά του νὰ ἀπομακρύνει τὴ Χάρη ποὺ ἔλαβαν μὲ τὸ Βάπτισμα  καὶ τὸ Χρίσμα, ἔχει ἐπιστρατεύσει….

 ὅλη του τὴν πονηρὶα καὶ τοὺς πιὸ ἔμπιστους συνεργάτες του.
Μὴν παρασυρθοῦμε ὡστόσο ἀπὸ τὰ κατορθώματα ποὺ ἔχει νὰ ἐπιδείξη στὴν ἐποχή μας καὶ τὸν θεωρήσουμε κυρίαρχο τῶν πάντων. Ὁ μόνος Δυνατὸς, ὁ Παντοκράτωρ εἶναι μαζί μας, μέσα μας, ὅταν βέβαια τὸν ἀκολουθοῦμε ἀπαρνούμενοι τὸν ἑαυτό μας καὶ γινόμαστε μέλη ζωντανὰ τοῦ Σώματός του, τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Μὲ τὴν ἐνανθρώπησή Του μᾶς ἔδωσε τὴν δυνατότητα, ἂν ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς καὶ τὸ παράδειγμά Του νὰ γινόμαστε μέτοχοι τῆς  Χάριτος τοῦ Ἁγίου Του Πνεύματος ἡ ὁποία ἀνασταίνει  τὶς ψυχὲς ἀπὸ τώρα καὶ θὰ δοξάση τὰ ἀναστημένα σώματα στὴν Δευτέρα Παρουσία Του. Ἐμεῖς ἀδικήσαμε τὸν ἑαυτό μας, λησμονώντας τὴν ὕψιστη αὐτὴ τιμὴ ποὺ μᾶς ἔκανε ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, νὰ γίνη ἄνθρωπος, ὥστε νὰ μᾶς δώση τὴν δυνατότητα νὰ γίνουμε ἐμεῖς θεοὶ κατὰ Χάριν.
Ἂν ἀναλογιστοῦμε αὐτὲς τὶς ἀλήθειες θὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι αἴτιοι τοῦ κακοῦ καὶ εἰδικά τῆς  σημερινῆς κατάστασης εἴμαστε ἐμεῖς ἐφ’ ὅσον μποροῦμε νὰ τὰ ἀποτρέψουμε μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ δὲν τὸ κάνουμε. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ βασικὴ εὐθύνη δὲν ἀνήκει τόσο στὸν εἰσηγητὴ τῆς κακίας ὅσο σὲ ἐμᾶς ποὺ ἔχουμε τὴν δύναμη καὶ δὲν τὴν ἐνεργοποιοῦμε.
Ἀκοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο «ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην (ἀρετή) αὐτοῦ καὶ ταῦτα πάντα (τὰ γήινα) προστεθήσεται ὑμίν» καὶ ὡς χριστιανοὶ τὸ δεχόμαστε, ἀλλὰ μόνο στὴν θεωρία. Στὴν καθημερινὴ ζωὴ τὸ πρωταρχικὸ ἐνδιαφέρον μας ἔχει μεταφερθῆ ἀπὸ τὸν οὐρανό, «ὅπου ὑπάρχει τὸ πολίτευμά μας» ἡ ἀληθινὴ πατρίδα μας, σὲ τούτη ἐδῶ τὴν γῆ στὴν ὁποία μᾶς ἔφερε ὁ Θεὸς μὲ ἀποκλειστικὸ σκοπὸ νὰ προετοιμασθοῦμε γιὰ τὴν αἰωνιότητα.
«Οὐδεὶς ἀναβέβηκε εἰς τὸν οὐρανὸν μετὰ ἀνέσεως» μᾶς λέει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας μὲ τὸ στόμα τοῦ ἀββᾶ Ἰσαὰκ καὶ ὅλων τῶν ἁγίων της. Ἐμεῖς θεωροῦμε τὴν ἄνεση ὡς αὐτονόητο δικαίωμα καὶ τὴν ἐπιδιώκουμε μὲ κάθε τρόπο καὶ χωρὶς καμμία συστολή. Ἔτσι ὅμως καλλιεργοῦμε ἀντὶ νὰ καταπολεμήσουμε τὴν φιλαυτία μας καὶ προετοιμάζουμε τὴν ψυχή μας νὰ ἀναζητήση καὶ νὰ δεχθῆ τὴν ἁμαρτία. Αὐτὴ εἶναι ποὺ ἀπομακρύνει τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ νεκρώνει ἔτσι τὴν ψυχή, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μᾶς βρίσκουν ὅλα τὰ κακά, ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικὰ καὶ στὴν ζωὴ αὐτὴ καὶ στὴν αἰώνια. Δὲν ἁμαρτάνει βέβαια ὅποιος χρησιμοποιεῖ εὐχαριστιακὰ καὶ ἀπολαμβάνει ἔννομα τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ ἴδιος μᾶς τὰ ἔδωσε  γιὰ νὰ ἀναγώμεθα σ’αὐτόν. Ἁμαρτωλὰ δὲν εἶναι κατὰ τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητὴ τὰ γήινα ἀγαθά, ἀλλὰ ἡ ἐμπαθὴς προσκόλληση σὲ αὐτά. Αὐτὴ εἶναι ἀκριβῶς ἡ μεγάλη πτώση μας γι’αὐτὸ καὶ τώρα ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ τὰ πάρουν στὰ χέρια τους καὶ νὰ μᾶς τὰ στεροῦν οἱ ἐχθροί του, μήπως συνέλθουμε ἀπὸ τὴν ἀχαριστία μας καὶ καταλάβουμε ὅτι αὐτὸς εἶναι ἡ πηγὴ κάθε ἀγαθοῦ. Ἀλλὰ αὐτὴ δὲν θὰ εἶναι καὶ ἡ ἔσχατη πτώση; Τὸ ὅτι θὰ προτιμήσουν οἱ πολλοὶ ἐκεῖνον ποὺ θὰ τοὺς ὑποσχεθῆ ὅτι θὰ τοὺς ἐξασφαλίση τὰ γήινα ἀγαθὰ ἀδιαφορώντας γιὰ τὰ οὐράνια καὶ πνευματικὰ καὶ κωφεύοντας στὴν ὁλοκάθαρη καὶ πατρικὴ φωνὴ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία τους βεβαιώνει μέσα ἀπὸ τὶς Ἅγιες Γραφὲς ὅτι στὴν μέλλουσα ζωὴ θὰ πᾶνε μαζὶ μ’ αὐτὸν ποὺ ἀκολούθησαν στὴν παρούσα.
Ἐκεῖνο ποὺ ζητᾶ ἡ ψυχὴ μας  εἶναι ἀδύνατον νὰ μᾶς τὸ χαρίση ἄλλος ἐκτὸς ἀπὸ Αὐτὸν ὁ ὁποῖος μᾶς ἔπλασε ἀλλὰ καὶ μᾶς ἀνέπλασε μὲ τὴν Σταύρωση  καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Δικαιοῦται ὡστόσο νὰ εἶναι, καθὼς λέει ὁ ἴδιος, Θεὸς ζηλότυπος καὶ θέλει νὰ Τὸν ἀγαποῦμε ὅπως μᾶς Ἀγαπᾶ Αὐτός, μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά. «Υἱέ μου, δός μοι σὴν καρδίαν» μᾶς παραγγέλλει στὴν Π.Διαθήκη καὶ «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς  καρδίας  σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς  ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς  δυνάμεώς σου» στὴν Παλαιὰ καὶ στὴν Καινὴ ὡς πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή.
Ἂς ἐπιστρέψουμε λοιπὸν μὲ τὴν μετάνοια στὴν ἀγκαλιά Του παρακαλώντας Τον νὰ μᾶς δώση τὴν διάθεση νὰ Τὸν ἀναζητήσουμε, νὰ θέλουμε νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε καὶ αὐτὸ νὰ γίνει τὸ πρῶτο μέλημα τῆς ζωῆς μας. Ἂς φροντίσουμε νὰ ἀναγνωρίσουμε τὸ πλῆθος καὶ τὸ μέγεθος τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ μὴ δικαιολογοῦμε συνεχῶς  τὸν ἑαυτό μας. Ὅπως δὲν ὠφέλησε τοὺς πρωτοπλὰστους ἡ δικαιολογία καὶ ἡ μετάθεση τῆς εὐθύνης, ἔτσι καί μᾶς. Δὲν θὰ εἶχε ὁ νοητὸς ὄφις οὔτε οἱ συνανθρωποί μας τὴν δυνατότητα νὰ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν Θεό, ἂν ἐμεῖς εἴχαμε μείνει πιστοὶ στὴν Πατρική Του ἀγάπη καὶ εἴχαμε ἐκτιμήσει τὰ δῶρα του.
Ὡς Πατέρας φιλόστοργος δὲν ἔπαψε ποτὲ νὰ μᾶς ἀγαπᾶ, ἀλλὰ περιμένει μὲ μακροθυμία τὴν μετανοιά μας.Ὅλα αὐτὰ ποὺ σήμερα συμβαίνουν στὸ προσωπικὸ ἐπίπεδο, στὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ στὸ παγκόσμιο προσκήνιο μᾶς κρούουν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου. «Ὥρα ἡμᾶς ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι» κατὰ τὸν Ἀπόστολο. Ἂν τώρα δὲν ξυπνήσουμε, σὲ λίγο θὰ εἶναι πολὺ ἀργά. Ὁ ὕπνος θὰ γίνη λήθαργος καὶ νάρκη. Ἡ κακομοιριὰ στὴν ὁποία καταδικάσαμε τὸν ἑαυτό μας δὲν ἁρμόζει στὶς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ καὶ μάλιστα σὲ Ὀρθόδοξους Ἕλληνες. Δὲν μᾶς χάρισε ὁ Ὕψιστος Θεὸς τὴν ὕπαρξη σὰν μία παρένθεση μέσα στὴν ἀνυπαρξία, ὥστε νὰ κυλιώμαστε στὰ γήινα, μάταια ἢ ἁμαρτωλά.Ὅποιος δὲν φοβᾶται τὸν Κτίστη τῶν ἁπάντων φοβᾶται καὶ ὑποδουλώνεται στὰ κτὶσματά Του, ἀλλὰ καὶ ἀντιστρόφως. Μή μᾶς κυριεύση λοιπὸν ἡ ἡττοπάθεια, ὡς πρόσωπα καὶ ὡς ἔθνος καὶ ὑποκύπτουμε στὶς ἐπιβουλὲς τῶν ὁρατῶν καὶ τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν. Μᾶς ἔφεραν πρὸ ἀλλεπάλληλων τετελεσμένων γεγονότων ποὺ κανένας μας δὲν θέλει καὶ ὅμως τὰ ἀποδεχόμαστε μοιρολατρικὰ καὶ σχεδὸν ἀδιαμαρτύρητα. Ἐδῶ ποὺ φθάσαμε εἶναι πλέον ἀδύνατον, ἀνθρωπίνως, νὰ ἐπανέλθουμε στὴν ὁμαλότητα, τὴν λογική, τὴν χαρά, τὴν ἑνότητα, τὴν ἀγάπη, τὴν  ἐλευθερία. Ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς βγάλη ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο καὶ νὰ μᾶς   χαρίση  ὅλα τὰ καλὰ εἶναι ὁ Χριστός μας, τὸν ὁποῖο παραγκωνίσαμε καὶ βάλαμε στὴν θέση του, στὸ κέντρο τῆς ζωῆς τὸν ἄνθρωπο, τὸν ἑαυτό μας. Καὶ θὰ τὸ κάνη ἂν μετανοήσουμε ἔμπρακτα καὶ τοῦ ἀναθέσουμε «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν» ἀπὸ τὶς σωστικὲς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας Του Μητρὸς καὶ Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ τοῦ γένους τῶν Ὀρθοδόξων. Δὲν θέλει μὲ κανένα τρόπο νὰ προσβάλη τὸ πλάσμα ποὺ τίμησε μὲ τὸ κατ’εἰκόνα Του γι’ αὐτό, σεβόμενος τὸ αὐτεξούσιο ποὺ ἄλλοι πασχίζουν τώρα νὰ μᾶς στερήσουν, θέλει τὴν συγκατάθεσή μας. Ἂν παρ’ ὅλα ταῦτα ἐμεῖς δὲν ταπεινωθοῦμε, ἀλλὰ προτιμήσουμε νὰ αὐτονομηθοῦμε ὁριστικὰ ἀπὸ τὸν φιλάνθρωπο καὶ  Παντοδύναμο  τὸν Κυριό μας Ἰησοῦ Χριστό, τότε κι αὐτὸς ἀναγκαστικὰ θὰ μᾶς ἐγκαταλείψη καὶ οὐσιαστικὰ θὰ χάσουμε τὴν ἐπίγεια πατρίδα μας. Ὅποιος ὅμως  ξεχωρίσει ἀπὸ τὴν μᾶζα καὶ Τὸν ἀκολουθήσει, θὰ ἔχη τὴν δυνατότητα νὰ κερδίσει τὴν οὐράνια πατρίδα τὴν ὁποία ἐπόθησε καὶ προσδοκᾶ. Καὶ ἂν ὁ Κύριός μας δῆ νὰ ἀλλάζουμε ὁμαδικὰ πορεὶα νὰ μετανοοῦμε σὰν τοὺς Νινευΐτες, μπορεῖ μὲ ἕνα νεῦμα νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν Του, νὰ εὐλογήσει καὶ πάλι τὴν Ἑλλάδα μας καὶ τὶς ψυχὲς νὰ σώσει.
Ἂς ἀγωνιστοῦμε λοιπὸν νὰ ἑλκύσουμε τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ ἑνώνει τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸν Θεὸ καὶ μεταξὺ τους, ὥστε νὰ ἐπικρατήσει ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ὁμόνοια, ὅπως στὸν οὐρανὸ ἔτσι στὴν Ἑλλάδα μας, στοὺς Ὀρθοδόξους λαοὺς -καὶ ποιὸς δὲν τὸ εὔχεται- σ’ ὁλόκληρο τὸν κόσμο.

ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

http://agathan.wordpress.com

http://www.hristospanagia.gr/?p=10998#more-10998 

Το στάδιο ηνέωκται

Το στάδιο ηνέωκται

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι για κάθε χριστιανό ευκαιρία πνευματικού αγώνα, ή μάλλον εντατικότερου πνευματικού αγώνα. Η νηστεία ως (εξ)άσκηση στην αυτοκυριαρχία, η προσευχή ως  πνευματική τροφή και ως σύνδεσμος με την πηγή της ζωής, η ενεργός συμμετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας με πρώτο και καλύτερο την Θεία Ευχαριστία, δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση επιβεβλημένο κανόνα για κανέναν.

«Τό στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε» ψάλλουμε τις πρώτες ημέρες της Σαρακοστής. Ο Χριστός δεν βιάζει κανέναν, αλλά προσκαλεί όποιον επιθυμεί να Τον ακολουθήσει, να το πράξει συνειδητά και ελεύθερα.

Εφόσον η νηστεία είναι άσκηση, δεν συνιστά αφ΄ εαυτής αρετή και αντίστροφα δε μπορεί να λογιστεί σαν αμαρτία η τυχόν κατάλυσή της. Γι αυτό ο Απόστολος Παύλος υπογραμμίζει ότι ο νηστευτής να μη κατακρίνει τον μη νηστεύοντα, ούτε ο μη νηστεύων να κατακρίνει τον νηστευτή. Αλλά ό,τι και αν κάνουμε, να το κάνουμε για τη δόξα του Θεού, από αγάπη προς Αυτόν.

Διαφορετικά, αν κάνουμε την οποιαδήποτε άσκηση επειδή τη θεωρούμε επιβεβλημένη -και άρα είμαστε υποχρεωμένοι να την ακολουθήσουμε-, ή επειδή μας κάνει να νιώθουμε «καθαροί» έναντι των άλλων ανθρώπων, ή για να εισπράξουμε τον έπαινο των άλλων, τότε μάλλον θα ήταν καλύτερα να μην μπούμε στον κόπο...

Από την άλλη μεριά, όποιος με επίγνωση, με ταπείνωση, με κατάνυξη ψυχής επιδοθεί στα πνευματικά αγωνίσματα, έχοντας ως άξονα την σχέση του με τον Θεό, τότε θα διαπιστώσει την ελευθερία της ψυχής και των λογισμών του.

Καλόν αγώνα να έχουμε!

Read more: http://xerouveim.blogspot.com/#ixzz2berSXMz3

Τα φιδάκια της Παναγίας

Τα φιδάκια της Παναγίας

Στο Ναό της κοιμήσεως της Θεοτόκου στο χωριό Μαρκόπουλο της νότιας Κεφαλονιάς, 25 χλμ από το Αργοστόλι, συμβαίνει κάθε χρόνο, από τις 6 έως τις 15 του μήνα Αυγούστου, ένα θαυμαστό γεγονός που οι κάτοικοι έχουν συνδέσει με την εικόνα της Παναγίας.

Στην κατάφυτη πλαγιά όπου είναι κτισμένο το χωριό συνέβη πριν πολλά χρόνια το θαύμα που σχετίζεται με την εικόνα της Παναγίας.

Φαίνεται πως ένα δέντρο που είχε τυλιχτεί στις φλόγες έκανε τους κατοίκους να πιστέψουν πως είχε ξεσπάσει πυρκαγιά στο δάσος.

Όταν όμως έφτασαν στο σημείο αντίκρισαν το θαυμαστό γεγονός. Ενώ το δέντρο είχε κατακαεί ως τη ρίζα του, πάνω του ήταν ακουμπισμένη η εικόνα της Παναγίας, που η φωτιά δεν είχε καν αγγίξει.

Οι κάτοικοι γεμάτοι συγκίνηση, αφού προσκύνησαν την εικόνα, τη μετέφεραν στην εκκλησία του χωριού, όπου και οι υπόλοιποι είχαν την ευκαιρία να την προσκυνήσουν.

Το επόμενο πρωί όμως και ενώ οι επισκέπτες πλήθαιναν, διαπιστώθηκε ότι η εικόνα έλειπε. Τελικά, μετά την κινητοποίηση των πιστών η εικόνα βρέθηκε στην αρχική της θέση. Ήταν και πάλι τοποθετημένη στη ρίζα του καμένου δέντρου.

Η εικόνα της Παναγίας επανήλθε στην εκκλησία, όπου και κλειδώθηκε. Το ίδιο όμως συνέβη τρις φορές ακόμη. Η εικόνα εξαφανιζόταν και βρισκόταν και πάλι στο καμένο δέντρο. Αυτό το γεγονός έκανε τους κατοίκους να πιστέψουν πως ήταν θέλημα της Παναγίας να βρίσκεται εκεί και γι’ αυτό έκτισαν εκκλησία στο σημείο και τοποθέτησαν εκεί την εικόνα Της.

Τα φιδάκια

Αργότερα στη περιοχή κτίστηκε γυναικεία Μονή, οι μοναχές της οποίας φρόντιζαν την εικόνα. Κάποια μέρα καθώς πλησίαζαν πειρατικά πλοία και οι πειρατές κατευθύνονταν προς τη Μονή προκειμένου να την λεηλατήσουν, οι μοναχές προσευχήθηκαν στην Παναγία για να προστατέψει τις ίδιες και το μοναστήρι.

Τότε συνέβη το θαύμα. Το μοναστήρι κυκλώθηκε από φίδια που έτρεψαν τους πειρατές σε φυγή. Αυτό θεωρήθηκε σημάδι από την Παναγία. Έτσι οι μοναχές και η Μονή σώθηκαν.

Από τότε κάθε χρόνο εμφανίζονται φίδια, ακόμα και στο εσωτερικό της εκκλησίας ( κρέμονται ακόμα και από τις εικόνες, τις καντήλες ή τα στασίδια ), τα οποία αναχωρούν στις 15 Αυγούστου.

Αν κάποια χρονιά δεν εμφανιστούν τα φιδάκια προμηνύεται κάτι κακό για το νησί, όπως το 1940 και το 1953, οπότε το νησί επλήγη από σεισμούς.

Κανείς από τους ειδικούς που έχουν εξετάσει τα φιδάκια δεν μπορεί να τα κατατάξει σε κάποιο από τα γνωστά είδη. Αυτά είναι γκρίζα, λεπτά και το μήκος τους δεν ξεπερνά το ένα μέτρο. Το δέρμα τους είναι βελούδινο και στο κεφάλι, όπως και την άκρη της γλώσσας τους, σχηματίζεται ένας μικρός σταυρός.

Όπως είναι ευρύτερα γνωστό τα φιδάκια θεωρούνται θαυματουργά και ακίνδυνα, γι’ αυτό και οι πιστοί τα αγγίζουν χωρίς φόβο. Άλλωστε αποτελούν και έναν από τους κυριότερους λόγους που κάποιος επισκέπτεται το Δεκαπενταύγουστο το νησί. 

(πηγή: http://www.briefingnews.gr/olazoi/item/59585 )

Εμφανίστηκαν τα φιδάκια της Παναγίας στα Αργίνια! (το δεύτερο χωριό όπου κάθε χρόνο με τη χάρη της Θεοτόκου συμβαίνει αυτό το παράδοξο θαυμαστό γεγονός).

Την Τρίτη 6 Αυγούστου, τελέστηκε παράκληση από τον αρχιμανδρίτη π. Γεράσιμο Φωκά και εμφανίστηκε το πρώτο φιδάκι.
Ως και τις 15 Αυγούστου, αναμένεται να βγουν και άλλα φιδάκια. Μπορείτε να επισκεφτείτε το χωριό για να τα δείτε από κοντά!
Όταν βγαίνουν τα φιδάκια, θεωρείται δείγμα καλής τύχης για την Κεφαλονιά, καθώς τις δύο χρονιές που δεν είχαν εμφανιστεί όπως το 1940 και το 1953, το νησί επλήγη από σεισμούς.
Δείτε φωτογραφίες και βίντεο εδώ:  http://www.inkefalonia.gr/enimerosi/koinonia/item/14861-vgikan-ta-fidakia-sta-arginia-phot.html#prettyPhoto

Θεία ΜεταμόρΦωςης του Γλυκύτατου μας, Ιησού Χριστού.

Θεία ΜεταμόρΦωςης του Γλυκύτατου μας, Ιησού Χριστού.

06 Αυγ
2008 4

 Προσωπικό Ημερολόγιο της 6 Αυγούστου 2008. 

Μνήμη Αγίας και Θείας Μεταμορφώσεως του Γλυκύτατου μας, Ιησού Χριστού. 

Απολυτίκιο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος

Μετεμορφώθης εν τω όρει, Χριστέ ο Θεός, δείξας τοις μαΘηταίς σου την δόξαν σου, καθώς ήδύναντο. Λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς το Φως σου το άίδιον, πρεσβείαις της Θεοτόκου, Φωτοδότα, δόξα σοι.

Σήμερα Εκείνος, ΜεταμορΦώθηκε.  Σε Φ.Ω.Σ.  

Εμείς ? 

Σήμερα Γιορτάσαμε ότι Ομορφότερο και Αγιότερο υπάρχει. Γιατί, για την Αγάπη του Θεού, δεν υπάρχει ομορφότερο και Αγιότερο πράγμα, να φανερωθεί. Από την Δόξα, την Αξία της Πηγής της Ομορφιάς. 
Σήμερα γνωρίσαμε η ανθρωπότητα, στο πρόσωπο του Γλυκύτατου μας Ιησού, το μέλλον μας και τον προορισμό μας. 

Να γίνουμε Αγάπη, Να γίνουμε Θυσία, Να γίνουμε Δοχεία της Θείας Χάρις. 

Να γίνει όλος ο άνθρωπος ΦΩΣ. Πιο λευκός και από χιόνι.

Και όλα αυτά κατά Χάριν, δηλαδή κατά Θεία Ευχαρίστηση.

Από Θεία Χαρά. Για να εκφραστή η Χαρά και η Αγάπη του Θεού μας ! 

Και δεν είναι τυχαίο ότι το γιορτάζουμε μέσα στον Δεκαπενταύγουστο. Για να μας θυμίζει ότι μόνο και μόνο ότι υπήρξε και υπάρχει η Παναγία μας, στην Ζωή μας, άξιζε να υπάρχει η Ανθρωπότητα. 

Παναγία. Ότι, Ομορφότερο και Αγιότερο Δημιούργημα του Τριαδικού μας Θεού υπάρχει. 

Σήμερα, στις μέρες μας όλα και όλοι αναζητούν την Μεταμόρφωση τους.
Να λάμπουν. Να έχουν αξία. Να ξεχωρίζουν.  
Μα, όλα στις μέρες μας, μας οδηγούν στην ΠαρΑμόΡφωΣη!!!  Και η μόνη ελπίδα από την παραμόρφωση της αμαρτίας,  έρχεται να μας την δώσει, η Μεταμόρφωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.  Φανερώνοντας μας, του αρχέτυπο μας. Ότι όλος ο άνθρωπος είναι ΦΩΣ, στην αρχέτυπη του μορφή πριν την πτώση.
Μόνο η φανέρωση της Θεοφάνιας της Τριαδικότητας του Θεού μας πάνω στο Θαβώρ, την προτύπωση της Αληθινής Δόξας, Λαμπρότητας και αξίας, μας οδηγεί στην Μεταμόρφωση της Κατά Θεόν Τελειότητας. 
Καθώς ήδύναντο. Όπως λέει και το απολυτίκιο. Ανάλογα με τις δυνάμεις μας και τα χαρίσματα μας. Σωματικά και Ψυχικά.  
Η θεολογία της Εικόνας της Μεταμόρφωσης, φανερώνει την προτύπωση Του κατά Εικόνα και Κατά Ομοίωση. Της τελείας, και ομορφότερης  Μεταμόρφωσης.
Για να ΣυμΜορΦωθούμε και να Συν + ΜορΦωθούμε μαζί με το Θεό. 

Θα ήθελα να γράψω για τα σχήματα της Εικόνας, τον Κύκλο (Σταθερότητα, την Πύλη της Αγάπης), (το Ρόμβο, Σταυρό, Θυσία), και  το τετράγωνο (από άκρη σε άκρη να είμαστε μέσα στην Χάρις, στον Παράδεισο)  έτσι όπως, μιλάει η εικόνα, στην δική μου την καρδιά, αλλά δεν έχω την δύναμη ακόμα, να το κάνω τώρα.

Θα ήθελα να ολοκληρώσω αυτό το ημερολόγιο, με την ευχή, να  έχουμε πια  σαν πνευματική πυξίδα μέσα στην καθημερινότητας μας, την Παναγία την ΟδηγήΤρια, και να μας οδηγεί στην οδό της αρετής, και να ΜεταΜορΦωνόμαστε όλο και περισσότερο προς το αγαθότερο, έως προς την Εν Χριστώ Μακροθυμία και ανεξικακία, έως προς την Εν Χριστώ Καλοσύνη, έως προς την Εν Χριστώ Αγαθοσύνη, έως προς την Εν Χριστώ Πίστη,  έως προς την Εν Χριστώ Παραότητα και έως προς την Εν Χριστώ Εγκράτεια,

έτσι ώστε όλη μας η ζωή και η Ψυχή να γίνει ΦΩΣ Χριστού,

ΦΩΣ της Εν Χριστώ Ειρήνης, Χαράς και Αγάπης.

 

ΦΩΣ + Αγάπη

Ιησού Χριστού

Παντού.

 

 

Μέσα στο φως της Μεταμορφώσεως» (+Anthony Bloom, Μητροπολίτη Σουρόζ)

Μέσα στο φως της Μεταμορφώσεως» (+Anthony Bloom, Μητροπολίτη Σουρόζ)

06Αυγ

 
Υπάρχουν στιγμές της πνευματικής, αλλά ακόμη και της πιο συνηθισμένης καθημερινής ζωής τόσο ωραίες, τόσο υπέροχες που να μας κάνουν να θέλουμε το χρόνο, τη ζωή, την αιωνιότητα να σταματήσουν εκεί ώστε τίποτα άλλο να μην ξανασυμβεί ποτέ. Αυτό είχαν νιώσει οι Απόστολοι που ο Χριστός είχε πάρει μαζί Του πάνω στο Όρος της Μεταμόρφωσης, αυτό ήθελε να εκφράσει ο Πέτρος όταν έλεγε: «Κύριε, είναι καλό να είμαστε εδώ, ας κτίσουμε τρεις σκηνές, μία για Σένα, μία για το Μωυσή και μία για τον Ηλία κι ας μείνουμε εδώ μέσα στις ακτίνες του άυλου αυτού, θεϊκού φωτός, τυλιγμένοι μέσα σ’ αυτή την υπέροχη ειρήνη».
Ούτε ο Πέτρος αλλά ούτε και οι άλλοι απόστολοι δεν πρόσεξαν τότε κάτι που αυτοί οι ίδιοι αργότερα μετέδωσαν σε άλλους, το ότι δηλαδή ο Χριστός μεταμορφώθηκε (φάνηκε μέσα στη λάμψη της αιώνιας δόξας) τη στιγμή ακριβώς που ο Μωυσης και ο Ηλίας Του μιλούσαν σχετικά με το ταξίδι Του στην Ιερουσαλήμ και τη Σταύρωσή Του. Εδώ, όπως και σε πολλά άλλα χωρία της Καινής Διαθήκης βλέπουμε ότι οι απόστολοι, όπως ακριβώς και εμείς ήταν ικανοί να ξεχωρίζουν τα λαμπρά και θαυμάσια πράγματα παραβλέποντας πολύ συχνά τί τίμημα είχαν αυτά για το Χριστό. Ο Αγ. Σεραφεὶμ του Σάρωφ μιλώντας σε έναν από τους επισκέπτες του είχε πει: «Ζήτησε στο όνομα του Χριστού από το Θεό, οτιδήποτε σου χρειάζεται, να θυμάσαι όμως την τιμή που Εκείνος πλήρωσε για να έχει τη δύναμη να ικανοποιεί τα αιτήματά σου». Ήθελε με αυτό να πει: «Μη ζητήσεις κάτι ανάξιο της θυσιασμένης θεϊκής αγάπης, του θανάτου και της Σταύρωσης του Σωτήρα Χριστού».
Όπως ακριβώς και οι απόστολοι, όταν ζούμε τις καλύτερές μας στιγμές ευχόμαστε ο χρόνος να σταθεί και να μπορέσουμε να παραμείνουμε για πάντα, σε τί; Στην ξεγνοιασιά, να μπορέσουμε να ξεχάσουμε γιο πάντα ό,τι φοβερά πράγματα συμβαίνουν κάποτε στις δικές μας ζωές και τις ζωές των άλλων, ότι υπάρχουν καταστάσεις όπως η μοναξιά, η αρρώστια και ο φόβος, ότι υπάρχουν φρίκες όλων των ειδών. Θέλουμε να μπούμε στη θαυμαστή ειρήνη του μεταμορφωμένου κόσμου που όλοι προσδοκούμε μα που δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί, δεν έχει γίνει πραγματικότητα, στον οποίο οφείλουμε να πιστεύουμε και τον οποίο σε ορισμένες περιπτώσεις είμαστε ικανοί να ζήσουμε στο μεγάλο και θαυματουργό του βάθος. Πρέπει όμως να θυμούμαστε ότι μια τέτοια εμπειρία μας δωρίζεται για να μπορέσουμε να μπάσουμε την ακτινοβολία αυτή της Μεταμόρφωσης μέσα στο σκοτεινό, κρύο, θλιμμένο κόσμο.
Όταν ο Μωυσής στάθηκε απέναντι στο Θεό πάνω στο όρος Σινά και φωτίστηκε από τη Δόξα Του είχε τόσο πολύ απορροφηθεί μέσα στο φως ώστε όταν κατέβηκε από το όρος οι άνθρωποι να μην αντέχουν τη λάμψη του προσώπου του. Τέτοιοι οφείλουμε να είμαστε και εμείς ύστερα από την εμπειρία ενός ουράνιου ή επίγειου μεταμορφωτικού θαύματος. Αυτό που συνέβηκε στους αποστόλους και στο Μωυσή θα πρέπει να συμβεί και σ’ εμάς.
Ο Μωυσής δεν παρέμεινε στο όρος για να συνομιλεί με το Θεό, όπως μιλά κανείς σε κάποιο φίλο του, για να εντρυφά συνεχώς στη θεϊκή δόξα, αλλά ούτε και στους αποστόλους δεν επιτράπηκε να παραμείνουν στο ένδοξο όρος της Μεταμόρφωσης. Ο Χριστός τους είπε: « Άγωμεν εντεύθεν». Κατέβηκαν λοιπόν στα πεδινά, στην πεδιάδα της Παλαιστίνης.
Συμβαίνει κάποτε να αξιωνόμαστε την εμπειρία ενός μεταμορφωμένου κόσμου, την εμπειρία της εσόδου στον κόσμο ενός στοιχείου θαυμαστού, θεϊκού την εμπειρία αυτή οφείλουμε να τη συντηρήσουμε σαν ένα πολύτιμο δώρο κι έπειτα να βγούμε στον κόσμο γιο να τη μοιραστούμε με τους άλλους. Θα μπορέσουμε όμως να τη μεταδώσουμε μόνο αν επωμιστούμε τον αγώνα της νηστείας και της προσευχής. Η νηστεία δεν πρέπει να είναι απλώς η φυσική νηστεία αλλά η αποχή από οτιδήποτε έχει για κέντρο τους εαυτούς μας, από την κάθε αυτοαγάπη, τον κάθε εγωισμό, την κάθε πνευματική και συναισθηματική απληστία, την κάθε επιθυμία για κατοχή ή για ανεξέλεγκτη ελευθερία. Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μόνο αν προσευχόμαστε, και πιο πέρα από αυτό όχι αν απλώς επαναλαμβάνουμε τις λέξεις μιας προσευχής αλλά αν βιάζουμε τους εαυτούς μας να εισχωρούν στο πνεύμα και τις σκέψεις των αγίων, αν προσπαθούμε με ολόκληρο το είναι μας μέσα σ’ αυτό το συννεφιασμένο, σκοτεινό, ορφανεμένο κόσμο να παραμένουμε σε επαφή με το ζωντανό Θεό που είναι φως, χαρά και ζωή.
Ας μελετήσουμε τη Μεταμόρφωση. Ας αναλογιστούμε τις στιγμές ή τις περιόδους των ζωών μας στις οποίες είχαμε ζήσει σ’ ένα μεταμορφωμένο κόσμο, στις οποίες το κάθε τί μέσα και γύρω μας φωτιζόταν αληθινά από θεϊκό φως. Με το φως αυτό ας πλησιάσουμε το κάθε πρόσωπο, όλες τις περιστάσεις της ζωής: ας τους προσφέρουμε το Φως του Χριστού.

(Πηγή:agiazoni.gr)

H ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

H ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Άρθρο μας στην σημερινή ομογενειακή εφημερίδα Hellas News (σελ. 24) :

Ο άνθρωπος είναι η κορωνίδα της Θείας δημιουργίας. Το τελειότερο δημιούργημα του Θεού. Ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου προσώπου είναι η ελευθερία της βούλησης με την οποία τον προίκισε ο Άγιος Θεός, όπως γνωρίζουμε από την Αγία Γραφή και την ιερή ιστορία. Τι θα ήταν ο άνθρωπος χωρίς την ελευθερία ; Αυτό το σπουδαίο και μεγαλειώδες συστατικό της ανθρώπινης υπόστασης, για το οποίο χύθηκαν ποταμοί αίματος στην ανθρώπινη ιστορία, ιδία στην ιστορίας της αγαπημένης μας πατρίδας, όσο περνάει ο χρόνος περιορίζεται και τείνει προς εξαφάνιση. Ο Θεός όπως σημειώσαμε δημιούργησε ελεύθερο τον άνθρωπου και τον προίκισε με τη δυνατότητα της επιλογής. Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να προοδεύει προς το καλό ή προς το κακό. Έχει τη δύναμη να κάμει καλή ή κακή χρήση της ελευθερίας του προσώπου του. Η κακή χρήση της ελευθερίας του τον οδήγησε μακράν του δημιουργού του Άγιου Θεού. Έρμαιο των εσφαλμένων επιλογών του έκτοτε το ανθρώπινο γένος βάδιζε και βαδίζει σε μονοπάτια ολέθρου και ουσιαστικής ανυπαρξίας, αφού με τη δική του θέληση και «βούλα», απομακρύνθηκε από τη πηγή της ζωής και παρέδωσε τα κλειδιά της ελευθερίας του. Τα αποτελέσματα οδυνηρά, ο θάνατος, η αμαρτία, το κακό και η ουσιαστική ανυπαρξία μακριά από τη πηγή της ζωής κυριάρχησαν στις ζωές του ανθρώπινου είδους. Υποδουλώθηκε με τη δική του θέληση στην αμαρτία, τη φθορά, το κακό. Έκτοτε με τον σκοτισμένο και υποδουλωμένο από την αμαρτία νου του, χρησιμοποιεί τις δυνάμεις που προικίστηκε προκειμένου να παράγει περισσότερο κακό παρά καλό, δέσμιος των εσφαλμένων επιλογών του. Τα αποτελέσματα της εκούσιας απομάκρυνσής του από τη πηγή της ζωής, τον Θεό, τα βλέπουμε αμέσως μετά την εκδίωξή του από τον κήπο της Εδέμ. Ο Κάϊν σκοτώνει τον αδελφό του Άβελ. Δεν ήταν λοιπόν ελεύθερος ο άνθρωπος μετά την εκδίωξή του από τον Παράδεισο, αφού υποδουλώθηκε το πρόσωπο του στην αμαρτία, τα πάθη, τη φθορά και το θάνατο. Ήταν και είναι τόσο ελεύθερος όσο ένα καναρίνι μέσα σε ένα κλουβί. Δεσμεύεται από τις αμαρτίες και τα πάθη του, από τα πολύ μικρά έως τα μεγάλα και «θανάσιμα». Άλλος είναι επιρρεπής στη κλοπή, άλλος στη λαιμαργία, άλλος στα σαρκικά πάθη, άλλος στην υπερηφάνεια, άλλος στη φιλαρχία, άλλος στη φιλαργυρία κοκ. Δεσμεύεται από επιλογές άλλων προσώπων στα οποία έχει παραχωρήσει με τη θέλησή του  ή μη την δυνατότητα να αποφασίζουν γι΄ αυτόν και στο τέλος τέλος δεσμεύεται από τα δεσμά του θανάτου. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είναι ελεύθερος ο άνθρωπος από κάθε είδους αμαρτία και πάθος, έσχατη φυλακή γι΄ αυτόν αποτελεί ο θάνατος. Μέγα και φοβερό το μυστήριο του θανάτου, «όντως φοβερό το του θανάτου μυστήριο», όπως πολύ χαρακτηριστικά λέγει τροπάριο από την υμνολογία της αγίας Εκκλησίας μας. Φάρμακο πικρό, προκειμένου να σταματήσει να διαιωνίζεται το κακό. Πεθαίνοντας ο άνθρωπος παύει να διαπράττει ανομίες, πλην όσων με εσφαλμένες αιρετικές κακοδοξίες και διδασκαλίες παρασύρουν και μετά θάνατον ψυχές μακράν του αγίου Θεού μας. Αφού παρέδωσε μόνος του τα κλειδιά της ελευθερίας του ο άνθρωπος με τη πτώση του, έκτοτε η ελευθερία του κουτσουρεμένη ποδοπατείται διαρκώς και χωρίς τελειωμό. Η ανθρώπινη ιστορία κραυγάζει περί του γεγονότος αυτού, και αυτό συμβαίνει διότι είναι μια ελευθερία χωρίς Θεό, μια κίβδηλη και ψεύτικη ελευθερία. Και όσο ρέει ο χρόνος τόσο περισσότερο συρρικνώνεται και περιορίζεται, είτε σε ατομικό είτε σε κοινωνικό είτε σε εθνικό επίπεδο. Στις μέρες μας όλα δείχνουν ότι βαδίζουμε ολοταχώς και γοργά προς το ουσιαστικό τέλος της ανθρώπινης ελευθερίας. Η τεχνολογία και η επιστήμη είναι δώρα του Θεού και προήλθαν από τη χρησιμοποίηση των νοητικών δυνατοτήτων που έδωσε ο σοφός Δημιουργός στον άνθρωπο. Όμως, όπως τονίζουν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι, «πάσα τε επιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής, πανουργίας τις και ου σοφία φαίνεται». Όταν η επιστήμη δεν χρησιμοποιείται για το κοινό καλό αλλά αντίθετα για την ομηρία, τη φυλακή και την υποδούλωση του ανθρώπινου προσώπου, δεν είναι αληθινή επιστήμη. Στις «περίεργες» ημέρες που ζούμε το αληθινό διακύβευμα σε ατομικό επίπεδο είναι η διασφάλιση της ελευθερίας του ανθρώπινου προσώπου. Η τεχνολογία και η επιστήμη προχωρεί και προοδεύει με απίστευτους ρυθμούς, ανακαλύπτει διαρκώς νέες τεχνολογίες και εφαρμογές προκειμένου να βελτιώσει την ανθρώπινη διαβίωση, παράλληλα όμως σκλαβώνει με τους ίδιους γοργούς ρυθμούς το ανθρώπινο πρόσωπο. Η ανθρώπινη υποδούλωση συντελείται με ταχείς ρυθμούς και δεν φαίνεται να υπάρχει ικανή ανθρώπινη δύναμη που να έχει τη δυνατότητα να σταματήσει την εξέλιξη αυτή. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι δέσμιος των εσφαλμένων επιλογών του και απολαμβάνει τους οδυνηρούς καρπούς τους. Έφτασε στο Φεγγάρι και βγήκε από τα όρια του Ηλιακού συστήματος, έχασε όμως ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά του, την ελευθερία του. Θαυμάζει και κομπορρημονεί βλέποντας το Κολοφώνα της τεχνολογικής εξέλιξης, λησμονεί όμως ότι έχει χάσει τον ίδιο του τον εαυτό, αυτό που τον κάμει να είναι άνθρωπος. Έχει όλες τις ανέσεις δεν έχει όμως την ουσιαστική ελευθερία. Ή να το πω αλλιώς, νομίζει ότι έχει. Αφού την ώρα που τρώγει, που κοιμάται, που συζητά, που μιλάει στο τηλέφωνο ή στο διαδίκτυο, κάποιοι έχουν φροντίσει να ακούν και να καταγράφουν τις επιλογές του. Βγαίνει έξω στους δρόμους, πηγαίνει σε δημόσια κτίρια, ιδιωτικά, να διασκεδάσει, παντού πανταχού παρούσες κάμερες, καταγράφουν τα πρόσωπα. Ψωνίζει με τις κάρτες, το «πλαστικό» χρήμα, ή χρησιμοποιεί κάρτες μέλους πολυκαταστημάτων και καταγράφονται οι καταναλωτικές τους συνήθειες. Όλο το ιστορικό των δραστηριοτήτων της κάθε ημέρας του είναι καταγεγραμμένο στα τερματικά γιγάντιων υπερυπολογιστών, οι οποίοι με τα στοιχεία που καταχωρούν γνωρίζουν το προφίλ του κάθε προσώπου, τις επιθυμίες του, τις παρανομίες του κοκ. Όλη η ανθρωπότητα «αποθηκευμένη» μέσα στις τράπεζες δεδομένων των υπερυπολογιστών. Ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία δεν υπήρξε τόσο μεγάλη υπερσυγκέντρωση δεδομένων για τους ανθρώπους, όπως ποτέ στην ιστορία έως σήμερα το ανθρώπινο πρόσωπο δεν δέχτηκε τόσο μεγάλα δεσμά όσο στις μέρες μας. Από τη στιγμή που θα γεννηθεί ένα μικρό παιδί καταγράφονται τα πάντα. Η συνήθης δικαιολογία, η «μαγική» λέξη προληπτική ασφάλεια. Σχεδιάζονται προφίλ, γίνονται ασκήσεις επί χάρτου, εξετάζονται εναλλακτικά σχέδια, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι ο άνθρωπος θα είναι ένα πειθήνιο όργανο, ένα υπάκουο παιδί στα κελεύσματα όσων κινούν τα νήματα τη ανθρωπότητας. Όσοι σκέπτονται είναι επικίνδυνοι. Απολαμβάνουν ιδιαίτερης προσοχής και δέχονται ή θα δεχτούν ισχυρές πιέσεις ποικίλης φύσεως. Το πλάνο θέλει τη «δημιουργία» ενός νέου τύπου ανθρώπου, ανθεκτικού, πλήρως ελεγχόμενου, με πληθώρα αγαθών, χωρίς όμως ουσιαστική ελευθερία. Δεν ξέρω αν ένα τέτοιο κατασκεύασμα μπορεί να το ονομάσει κανείς άνθρωπο. Όλοι πρέπει να σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο, να αγοράζουν τα ίδια προϊόντα, να έχουν τις ίδιες παγκόσμιες γιορτές και συνήθειες, να τρώνε τις ίδιες τροφές, να έχουν κοινό τρόπο ζωής, να διασκεδάζουν με τον ίδιο τρόπο και την ίδια μουσική, να είναι υπάκουα όντα, να έχουν κοινή παγκόσμια οικονομία, κοινή παγκόσμια διακυβέρνηση, κοινό παγκόσμιο Θεό. Η διαμαρτυρία είναι επικίνδυνη και περιορίζεται, πατάσσεται αμείλικτα με κάθε τρόπο, όπως και τα πάσης φύσεως δικαιώματα, τείνουν να εξαφανιστούν. Πλήρης έλεγχος κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας και σκέψης. Και αναφέρομαι στο τελευταίο καθότι δεν είναι λίγες οι έρευνες και οι ψυχολογικές επιχειρήσεις που εξαπολύονται καθημερινά, προκειμένου να υπάρξει η χειραγώγηση, o έλεγχος του ανθρώπινου νου, mind control. Πόσο ανθρώπινος μπορεί να είναι ο νέος τύπος ανθρώπου που επιθυμούν να «δημιουργήσουν» αλλά και ο νέος «θαυμαστός» τεχνολογικός κόσμος ; Εκεί που η κάθε προσωπική επιλογή και ελευθερία θα είναι πλήρως ελεγχόμενη ; Εκεί που τα όνειρα και οι επιθυμίες του καθενός θα γίνονται συντρίμμια στο βωμό ενός απάνθρωπου παραλογισμού ; Οι δυνατότητες αντίδρασης έχουν περιοριστεί από τη στιγμή που ο σημερινός άνθρωπος με τη θέλησή του επιθύμησε και έλαβε περισσότερα αγαθά και καλύτερο βιοτικό επίπεδο, έδωσε όμως ως αντιπαροχή ένα από τα πολυτιμότερα που διέθετε, την ελευθερία του, η οποία ψαλιδίστηκε και περιορίζεται καθημερινά. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι σαν αυτόν τον νέο που ενώ εξωτερικά φαινόταν ότι είχε ανώτερες θεολογικές αναζητήσεις και επιθυμούσε να πλησιάσει τη τελειότητα, τον Θεό, όταν του είπε ο Χριστός αν θέλεις να γίνεις τέλειος, πούλησε τα υπάρχοντά σου, μοίρασε τα χρήματα στους πτωχούς και ακολούθησέ με. Τότε αυτός απέρριψε τη πρόταση του Κυρίου μας, διότι ήταν πλούσιος. Προτίμησε το χρυσό, το πλούτο από τον Χριστό. Έτσι και ο σύγχρονος άνθρωπος προτιμά τη καλοπέραση, την επιπόλαια βόλεψη του και παραχωρεί την ουσία, την ελευθερία του. Υπάρχει κάποιο πρόσωπο που να σεβάστηκε την ελευθερία του ανθρώπου ; Ναι υπάρχει και είναι ο Χριστός. Σεβάστηκε την ελευθερία του ανθρώπου όσο κανείς άλλος. Ουδέποτε πίεσε και απαίτησε κάτι από τους ανθρώπους. Δεν ζήτησε ποτέ να Τον ακολουθήσουν. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν». Αυτό είναι το σύνθημά Του. Θέλει να Τον ακολουθούν και να Τον αγαπούν ελεύθερα οι άνθρωποι. Ακόμη και τις φοβερές ώρες που εξελίσσονταν το κοσμοσωτήριο πάθος του πάνω στον Σταυρό, ακόμη και τότε σεβάστηκε την ανθρώπινη ελευθερία, διότι εάν έπραττε διαφορετικά θα την παραβίαζε. Ελεύθερο έπλασε τον άνθρωπο ο Θεός και έτσι πρέπει να παραμείνει. Μόνον ο Χριστός και η Εκκλησία του μπορούν να εγγυηθούν την πραγματική ελευθερία του ανθρώπου, μακριά από όλα τα ανθρώπινα δεσμά και τις εξαρτήσεις, διότι μόνο μέσα στην Εκκλησία μπορεί να υπερνικηθεί, να καταργηθεί  και να προσπεραστεί το έσχατο δεσμό, ο έσχατος εχθρός του ανθρώπου, ο θάνατος. Για μας τους χριστιανούς ο θάνατος δεν είναι η τελευταία λέξη. Η τελευταία λέξη είναι η Ανάσταση. Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών, λέμε στο σύμβολο της Πίστεως. Η προσωπική μας Ανάσταση μπορεί να γίνει μόνον μέσα στον αγιοπνευματικό χώρο της Εκκλησίας. Η παραμονή μας στην αγία μας Εκκλησία μπορεί να εγγυηθεί και να διαφυλάξει την αυθεντική ελευθερία του ανθρώπινου προσώπου και να περιφρουρήσει το θησαυρό αυτό που μας προίκισε ο άγιος Θεός. Η Ορθοδοξία είναι η πραγματική ελευθερία. Είναι το μέλλον του κόσμου. Ο αληθινός θησαυρός της γης. Το δε «εσφαγμένο αρνίο», ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, είναι ο τελικός θριαμβευτής και ο τροπαιούχος νικητής των δυνάμεων του σκότους. «Θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμο» (Λουκά, 12, 32).

Πηγή : Εφημερίδα - Hellas News

Αββάς Ησαΐας: Περί των αγωνισθέντων και τελειωθέντων

Αββάς Ησαΐας: Περί των αγωνισθέντων και τελειωθέντων

(αναρτάται για πρώτη φορά στο διαδίκτυο)

1. Αυτά είναι τα σημεία που ενήργησε ο Κύριος Ιησούς, πριν αναβή στο σταυρό· διότι λέγει, «πηγαίνετε και αναγγείλατε στον Ιωάννη όσα ακούσατε και είδατε· τυφλοί αναβλέπουν, χωλοί περιπατούν, λεπροί καθαρίζονται και νεκροί εγείρονται και πτωχοί ευαγγελίζονται, και μακάριος είναι όποιος δεν σκανδαλισθή για μένα». Ο μεν Ιωάννης που εβάπτισε τον Κύριό μας Ιησού λαμβάνει εικόνα του λόγου τούτου ότι ο βαπτιζόμενος πρέπει να ομολογήση την πράξι του.

2. Πολλά είναι βέβαια τα σημεία που ενήργησε ο Κύριος Ιησούς, αλλά το «τυφλοί αναβλέπουν» σημαίνει ότι, όποιος αφοσιώνεται στήν ελπίδα του κόσμου τούτου, είναι τυφλός· εάν δε την εγκαταλείψη και ατενίση προς την προσδοκώμενη ελπίδα, αναβλέπει.

3. Ομοίως το «χωλοί περιπατούν», σημαίνει ότι θέλοντας τον Θεό και αγαπώντας τα φρονήματα της καρδίάς τα σαρκικά, είναι χωλός· εάν δε τα εγκαταλείψη και αγαπήση τον Θεό με όλη την καρδιά του, περιπατεί.

4. Έτσι πάλι, «κωφοί ακούουν», σημαίνει ότι, όταν είναι σε περισπασμό, κωφεύει δια της αιχμαλωσίας και της λήθης, εάν δε ησυχάση ακούει εν γνώσει.

5. Και το «λεπροί καθαρίζονται», σημαίνει ότι, επειδή έχει γραφή στο νόμο Μωυσέως, «να μη εισέλθη ακάθαρτος στον οίκο Κυρίου», δηλαδή όποιος έχει έχθρα προς τον πλησίον ή μίσος ή ζήλο ή καταλαλιά, εάν δε τα εγκαταλείψουν αυτά, εκαθαρίσθηκαν.

6. Επομένως, εάν αναβλέψη ο τυφλός και περιπατήση ο χωλός και καθαρισθή ο λεπρός, ο άνθρωπος που απέθανε σ' αυτά σε καιρό αμελείας, σηκώνεται και ανακαινίζεται, άρα και ευαγγελίζεται στις αισθήσεις του που επτώχευσαν από τις άγιες αρετές, ότι επεριπάτησε και άκουσε και εκαθαρίσθηκε. Αυτήν την απολογία έδωσες στον βαπτίσαντά σε.

7. Τούτο είναι το βάπτισμα, η κακοπάθεια με ταπεινοφροσύνη και η ησυχία· διότι έχει γραφή περί Ιωάννου ότι, «το ένδυμά του ήταν από τρίχες καμήλου, και ήταν ζωσμένος με ζώνη δερματίνη στην οσφύ του» και έμεινε στην έρημο.

8. Τούτο είναι το σημείο της κακοπαθείας· αυτή πρώτα καθαρίζει τον άνθρωπο και, εάν αυτός εργασθή, την αποκτά, και, εάν την αποκτήση, ευκαιρεί να ανεβή στο σταυρό.

9. Ο σταυρός είναι σημείο της μελλοντικής αθανασίας, όταν αποκλείση προηγουμένως τα στόματα των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων. Οι μεν Σαδδουκαίοι αποτελούν τύπο της απιστίας και ανελπιστίας, οι δε Φαρισαίοι τύπο της πανουργίας και υποκρίσεως και κενοδοξίας κατά τα γραμμένα, «τον Ιησού δε δεν ετολμούσε πλέον κανείς από εκείνη την ώρα να ερωτήση».

10. Εξ άλλου το «απέστειλε τον Πέτρο και τον Ιωάννη να ετοιμάσουν το Πάσχα» είναι τύπος ιδικός μας, ότι, εάν ο νους ιδή εαυτόν να μη κατακυριεύεται από κάποιον, ετοιμάζεται γι' αθανασία, συγκεντρώνοντας τις αισθήσεις του όλες μαζί και συγκεντρώνοντας εν σώμα, τρέφοντάς τις με την μετάληψι από αυτόν αχωρίστως.

11. Πάλι δε ο Ιησούς προσευχόταν λέγοντας, «αν είναι δυνατό, ας παρέλθη από εμέ το ποτήριο τούτο την ώρα αυτή»· για μας είναι ο λόγος, εννοώντας ότι, εάν θελήση ο νους να ανεβή στο σταυρό, χρειάζεται πολλή δέησι και πολλά δάκρυα, χρειάζεται επίσης να υποταγή κάθε ώρα ενώπιον του Θεού, έως ότου τον εγείρη σε αγία και ακατάβλητη κοινότητα, Ζητώντας βοήθεια από την αγαθότητά του, διότι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος την ώρα του σταυρού. Διότι, όταν προσεύχεται, έχει ανάγκη του Πέτρου και του Ιωάννου και του Ιακώβου μαζί του, οι οποίοι είναι η υγιής πίστις και ανδρεία καρδίας και ελπίς και αγάπη προς τον Θεό.

12. Αυτά λοιπόν είναι όσα συνέβηκαν στον ίδιο τον δεσπότη, τον αγαπητό Κύριο Θεό ημών Ιησού για μας, ο οποίος έγινε τύπος μας για όλα, όπως είπε ο απόστολος· «ώστε να γνωρίσω αυτόν και τη δύναμι της αναστάσεως αυτού και την κοινωνία των παθημάτων του συμμορφωνόμενος με τον θάνατό του, μήπως φθάσω στην ανάσταση των νεκρών».

13. Η χολή που εγεύθηκε για μας είναι τύπος για μας στο να χάσωμε κάθε πονηρά επιθυμία μέσα μας και να εμφράξωμε τα στόματά μας και να μη τις επιτρέψωμε να εξέλθουν από το σώμα και πραγματοποιηθούν.

14. Το όξος που εγεύθηκε για μας είναι τύπος για μας στο να σβήσωμε κάθε αυθάδεια και κάθε ματαία ταραχή.

15. Το πτύσμα που του έκαναν για μας είναι τύπος στο να σβήσωμε κάθε ανθρωπαρέσκεια και κάθε δόξα του κόσμου τούτου.

16. Ο ακάνθινος στέφανος που επλέχθηκε και ετοποθετήθηκε στην κεφαλή του είναι τύπος για μας στο να βαστάσωμε την σε βάρος μας μομφή κάθε ώρα υπομένοντας τις ύβρεις αταράχως.

17. Ο κάλαμος με τον οποίον εκτυπούσαν την κεφαλή του για μας είναι τύπος για μας ώστε, έχοντας πάντοτε την περικεφαλαία της ταπεινοφροσύνης, να σβήσωμε κάθε υπερηφάνεια του εχθρού.

18. Το δε «ο Ιησούς παραδόθηκε να φραγγελωθή, πριν σταυρωθή», είναι για μας τύπος στό να καταφρονήσουμε κάθε ανθρώπινο ονειδισμό και δειγματισμό.

19. Το δε «εμοιράσθηκαν τα ιμάτιά του, βάλλοντας κλήρους» είναι αδιατάρακτος τύπος για μας στο να παραβλέπωμε όλα τα πράγματα του κόσμου τούτου, πριν ανέβουμε στον σταυρό κατά τον λόγο του αποστόλου, ότι «εδεχθήκατε με χαρά την αρπαγή των υπαρχόντων σας, γνωρίζοντας ότι έχετε ανώτερη ύπαρξι στους ουρανούς».

20. Αυτά ακριβώς οφείλει να κάνη ο άνθρωπος για να δυνηθή να ανεβή μαζί του στο σταυρό. Εάν δεν πράξης όσα έπραξε αυτός κατά τη δύναμί σου σαν άνθρωπος δεν θα μπορέσης να ανεβής στο σταυρό.

21. Το δε «ήτο ώρα έκτη», όταν εσταυρώθηκε με σκληρότητα καρδίας, για χάρι της σωτηρίας μας, είναι τύπος για μας να ενδυναμωθούμε προς κάθε ακηδία και μικροψυχία, έως ότου αποθάνη η αμαρτία κατά τα γραμμένα, ότι δια του σταυρού απέκτεινε την αμαρτία και έχθρα εν τω Χριστώ.

22. Το δε ότι, όταν έγινε ώρα ενάτη, έκραξε με μεγάλη φωνή ο Ιησούς, «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες», είναι τύπος για μας στο να παρρησιαζώμαστε με κάθε ταπεινοφροσύνη και να φωνάζωμε προς τον Θεό μετά την υπομονή της θλίψεως για τα πάθη, έως ότου σβησθούν.

23. Το δε ότι κατά την δύσι του ηλίου «παρέδωσε το πνεύμα», είναι τύπος για μας, ότι εάν ελευθερωθή ο νους από κάθε ελπίδα του κόσμου τούτου των βλεπομένων, είναι σημείο ότι απέθανε η αμαρτία μέσα σου.

24. Το δε ότι «εσχίσθηκε το καταπέτασμα από άνω έως κάτω»" σε δύο, είναι τύπος για μας, ότι, εάν ελευθερωθή ο νους, η μεσότης που διατηρεί μεταξύ αυτού και του Θεού απομακρύνεται.

25. Το δε ότι «πέτρες ερράγησαν και τα μνημεία ανοίχθηκαν», είναι τύπος για μας, ότι, εάν ο θάνατος εκείνος γίνη σε μας, κάθε βαρύτης και τυφλότης και τα επικαθήμενα στην ψυχή θα διαλυθούν, και τότε οι αισθήσεις που θανατώνουν και καρποφορούν το θάνατο, υγιαίνουν και εγείρονται αήττητες.

26. Το να εντυλιχθή σε καθαρή σινδόνα και σε αρώματα είναι τύπος για μας, ότι, μετά τον θάνατο εκείνου υπάρχει αγιασμός εντυλιγμένος και αφθαρσία που τον αναπαύει.

27. Το δε ότι «τον ετοποθέτησαν σε νέο μνημείο, στο οποίο κανείς δεν είχε τοποθετηθή έως τότε», και ότι εκύλισαν μεγάλο λίθο στη θύρα είναι τύπος για μας, ότι, εάν ελευθερωθή ο νους από όλα αυτά και σαββατίση, ευρίσκεται σε άλλον αιώνα νέον νέα λογιζόμενος, προσέχοντας σε πράγματα που δέν έχουν τίποτε φθαρτό, λογιζόμενος τα άφθαρτα. Λοιπόν, «όπου είναι το πτώμα εκεί θα μαζευθούν και οι αετοί».

28. Και το ότι «αναστήθηκε στη δόξα του Πατρός του και ανήλθε στους ουρανούς, και ότι εκάθησε στα δεξιά της μεγαλωσύνης στά ύψιστα», είναι τύπος για μας, κατά τον λόγο του αποστόλου, «αν λοιπόν συναναστηθήκατε με τον Χριστόν, να ζητήτε τα άνω, όπου ευρίσκεται ο Χριστός καθήμενος στα δεξιά του Θεού, να φρονήτε τα άνω, όχι τα επίγεια, διότι απε-θάνατε».

29. Είναι δε δυνατό το όνομα αυτού το τίμιο που δεικνύει έλεος, το οποίο είναι τύπος για τους αγίους σε κάθε τί, να επιληφθή της ασθενείας μας ώστε κατά την πτωχεία μας να εγκαταλείψωμε τις αμαρτίες μας και να εύρωμε έλεος μαζί με τους αγίους του. Αμήν.

--------------------------------------------
πηγή: Αββά Ησαΐου, "Λόγοι Ασκητικοί", Πατερικαί εκδόσεις "Γρηγόριος ο Παλαμάς", Θεσσαλονίκη 1981.