Η πλησμονή της ζωής.

<<ἐγὼ ἦλθον ἵνα ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσὸν ἔχωσιν..>>
Κατα Ιωαννην 10,10
Οι μερες περνανε. Σβηνει η λαμψη.
Απο το πενθος στην χαρα, και απο εκει στην αδιαφορια.
Μας ρωτουν τι ζειτε;
Μας ρωτουν τι πιστευετε;
Τι κανετε εκει μεσα τοσες ωρες;
Τι γυρευετε νηστικοι και αϋπνοι;
Πειτε ενα εθιμοτυπικο "Χριστος Ανεστη",
και φυγετε, να πατε να φατε, να γιορτασετε..
Να παμε να "γιορτασουμε" τι;
Και να φυγουμε απο Ποιον;
Mεσα "εκει", ειναι η εορτη μας.
Μεσα "εκει" ειναι η χαρα μας.
Στον μισο-αδειο Ναο. Στον καθε Ναο. Οπου γης.
Στο Ναο που ειναι μισο-αδειος απο κεκλημενους, μα ολογεματος απο Χαρη.
Aπο τον μισοχτισμενο ακομα Ναο της ιεραποστολης καπου στην Αφρικη,
εως την Μητροπολη Αθηνων, και τον Ναο του Σωτηρος Χριστου στην Μοσχα,
ανθρωποι υγιεις, αρρωστοι, σοφοι, αγραμματοι, πλουσιοι, παμπτωχοι,
βρεφη και γεροντες, ενα ετεροκλητο πληθος που γυρευει μονο την Ζωη.
Κρατουν σφιχτα την προσκληση για την αληθινη Ζωη,
με οποιο τιμημα, και θεση εχουν στην εφημερη ζωη.
Παντοτε το θεμα γιαυτους, που θα πετανε την προσκληση στην Ζωη,
και θα προτιμανε το φθηνο εισιτηριο για τον θανατο, πριν απο τον θανατο,
και την αυταπατη της ζωης, μακρια απο την Αληθινη Ζωη,
θα ειναι προσωπικο θεμα ελευθεριας. Εχει ο Θεος..
Ομως ερχονται και επανερχονται φιλοι, συγγενεις και ξενοι.
Ζητουν ερμηνειες, "επιχειρηματα", λογικα ρηματα και αποδειξεις.
Φθανουν, να αγανακτουν, να βλασφημουν, να αναρωτιουνται.
Τι παιρνετε απο εκει, τι προσδοκατε, δεν καταλαβαινουμε.
Και τους λεμε.. Γιατι πρεπει παντοτε να "παιρνουμε";
Γιατι πρεπει να ειμαστε η γενια η μεγαλωμενη με το χερι απλωμενο;
Γιατι δεν εχουμε μαθει να δινουμε αυτο που ειμαστε, για να γινουμε αυτο που θελουμε,
Αυτο που δεν εχουμε φαντασθει καν, οτι εχουμε την δυνατοτητα και την δωρεα να γινουμε;
Θελω να ζησω, οχι να εξηγησω.

Θελω να μοιρασθω το βιωμα, που αληθευει μονο και μονο, γιατι αιωνες τωρα το ζουν πολλοι.
Και το ζουν πολλοι γιατι ειναι η Αληθεια.
Και οτι δεν ζουν πολλοι, αλλα ενας μονο ατομικα, δεν αληθευει, αλλα ειναι ψευδες.
Εξηγησεις. Ποιος δεν τις εχει βαρεθει. Εξηγησεις που δεν μπορουν να δωσουν ουτε ενα δευτερολεπτο,
παραταση, στην ζωη μας, που πεθαινει καθε μερα, νομοτελειακα, και τραγικα.
Ποιο δεντρο καθεται και εξηγει και αισθανεται υποχρεωμενο να δωσει ερμηνεια, γιατι θελει το φως ;
Το θελει για να ανθισει.
Ποιο βρεφος δινει λογο και επιχειρηματολογει, για την ζωη που αρμεγει απο την μανα του;
Την θελει για να ζησει.
Ποιο ψαρι φιλοσοφει εχοντας βγει στην παραλια, για το πως βρεθηκε στην θαλασσα;
Εξω απο αυτην πεθαινει.
Με το Φως, με μια αγκαλια, με ενα αυγο, και μια ευχη.
Με αυτα κανεις μια νεα Ζωη.
Η Ζωη ειναι Μυστηριο. Αποκαλυπτεται και δεν ανακαλυπτεται.
Η Ζωη ειναι Αναστημενη. Και μας προσκαλει και μας αναμενει.
Ειτε παμε προς Εμμαους, και εχουμε μια αληθινη αναζητηση.
Ειτε ειμαστε κρυμμενοι στο Υπερωον για τον φοβο των Ιουδαιων της γης.
Ειτε εχουμε βαλει το μαυρο του πενθους, της προσωπικης μας αστοχιας,
και οδευουμε για τον κενο Ταφο, με ευθυνη και ειλικρινεια..
Η Ζωη ειναι Εδω, και ειναι ο Χριστος.
Περνανε οι μερες, και η Ανασταση βιωνεται εντονοτερα,
περνανε οι βδομαδες και νιωθουμε τι εγινε και τι αντικτυπο εχει στην ζωη μας,
περνανε οι μηνες και δεν παυουμε να ακουμε τον αποηχο: "Αληθως Ανεστη.."
Οχι δεν ειναι το Τυπικο, που θα μας δεσμευσει, δεν ειναι η ρουτινα,
δεν ειναι το βλεμμα που σε κοιταει σαν εξωγήϊνο, εαν τολμησεις να πεις σε
καποιον "Χριστος Ανεστη" ακομα και την δευτερη- τριτη, ημερα μετα την Λαμπρη.
Ανθρωπε. Ανθρωπε ταλαιπωρε, στασου λιγο.
Αφουγκρασου. Αναπνευσε βαθια, κλεισε τα ματια.
Νιωσε την γλυκια αναμονη, την χαρμολυπη, γιαυτο που περασε, και παλι θα'ρθει,
γιαυτο που το εχασες απο επιπολαιοτητα, απο αγνοια, απο την βιασυνη της ψευτοζωης μας,
να τα προλαβεις ολα, να τα κανονισεις ολα, να εορτασεις αυτο που σου ξεφυγε μεσα απο τα χερια.
Κανονιζουμε τα παντα, αλλα οχι την υπαρξη μας.
Τακτοποιουμε τις λεπτομερειες και η ουσια μας διαφευγει.
Ελεγχουμε τον μικροχωρο μας, και το συμπαν μας διαλυει ωρα με την ωρα.
Και εκει εξω.. Τοσο μακρια και τοσο μεσα μας.
Εκει περα, μακρια στην ερημο της ψυχης και της καρδιας μας,
στεκεται ενα Θεανθρωπο κορμι, με βλεμμα προσμονης αγαπητικης, αρρητης, και ακοπης,
τρυπημενο, ματωμενο, διασυρμενο, συκοφαντημενο, ξανα και ξανα αιωνες τωρα,
ζει αδιακοπα λειτουργικα και καρδιακα την Σταυρωση Του, ακουει τα σχολιανα Του,
γυρευει και περιδιαβαινει την ερημο του καθενος μας, να βρει τοπο να σταθει, μια σκια,
αγαπης, ενδιαφεροντος, πιστης, υπομονης, κοινωνιας, χωρας ευκαταδεκτης για Εκεινον.
Και οι πολλοι, μενουν με την σουβλα στο χερι.
Με τα κοκκαλα, και τα ψιχουλα, τα αδεια κουτακια.
Και παλι, με ετησια ακριβεια αλλα και πτωματικη βαρεμαρα,
οι ιδιες ερωτησεις; Πως τα περασατε; Καλα, καλα!
Και για τον Χριστο; ουτε κουβεντα..
Να μην γινεται καν λογος για τον Λογο.
Δως μου λογο, Λογε..
Δωσμου ενα λογο που μακροθυμεις, και δεν μας δινεις μια να παμε πισω, στο μη ον,
εκ του οποιου μας παρηγαγε αξαφνα, η α-λογη και υπερλογη Παναγαπη Σου.
Ψαχνει ο ανθρωπος το bing-bang,
αλλα για το υποκωφο μπαμ!!!
της αγαπης του Χριστου που σκαει συνεχως διπλα του,
ειναι κουφος.
Σκορπαει απειρο χρημα, για να βρει το χωματινο κενο,
και αγνοει αυτο που ειναι δωρεαν και τον κανει θεο.
Και εγενετο Φως, και εγενετο ημερα, και υπαρχει και το σκοτος.
Διαλεγει ο καθενας και πορευεται.
Ειτε ειμαστε με ενα ποντικι στο χερι, ειτε με εναν Ορο, ειτε με την τσαπα,
ειτε με ενα συμβολαιο, ειτε με το παιδι, ειτε με οτι κι αν μας εδωσε η περισταση,
καλουμαστε να συνεχισουμε να κραταμε ασβεστο οσο και εαν τρεμοπαιζει,
το Φως, της Αναστασεως, το Φως της Ζωης μας.
Εσωτερικα, καρδιακα, λειτουργικα, να το ζουμε, να το τρεφουμε για να μας τρεφει.
Να το κοινωνουμε, και να το μεταλαμπαδευουμε, με το ελαχιστο, ησυχο παραδειγμα μας.
Μπορει να μην φερουμε τις οπες απο τα καρφια στα χερια, μπορει να μην εχουμε υποστει,
τιποτα απο ολα αυτα που υπεστη ο Αναμαρτητος Αμνος, μπορει να μην εχουμε κατι αξιο,
για να σταθουμε απεναντι στον κενο Ταφο Του, αλλα δεν παυουμε να ειμαστε δικοι Του.
Ειτε δουλοι πονηροι και αχρειοι, του φοβου,
ειτε μισθωτοι της ανταποδοσης,
ειτε υϊοι, και τεκνα της χαρης,
παντως δικοι Του.
Ανεστη Χριστος!!!
Και εφοσον αυτο το ζουμε,
ακομα και στην πιο αχαρη, ρουτινιαρικη ωρα,
οχι συνθηματικα, η απλα ευχητικα-τυπικα,
αλλα το αναπνεουμε και το αναμενουμε, αχρι καιρου,
και δεν το πεταμε παρακαιρα στα σκυλια της αγνοιας, της αδιαφοριας, της αυτοπαραιτησης,
τοτε αυτο θα μιλαει, για εμας.
Θα εξηγει για εμας, και θα ομολογει για εμας.
Και τοτε θα παυουν να μας ρωτουν.
Τι ζειτε;
Τι πιστευετε;
Τι περιμενετε;
Σιωπη..
Μιλαει η καρδια, εφοσον Λογο εχει,
τοτε θα εχει και λογο για να μιλησει.
Και λεει η καρδια..
Τιποτα δεν περιμενουμε, και τιποτα δεν εχουμε.
Τιποτα δεν μας ανηκει, και τιποτα δεν μας απειλει.
Εχουμε τα παντα.
Γιατι εχουμε τον Αναστημενο Χριστο!
Και τοτε, καθε μερα οσο σκοτεινη και εαν ειναι, θα ειναι Λαμπρη.
Ανεστη Χριστος!!!