Τό μετέωρο βῆμα τῆς Ἱεραρχίας... πρός μία νέα ἐκκλησιολογία!

Ἡ ἐμφανής ἀπουσία προσωπικοτήτων ἀπό τό σῶμα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας ὁδηγεῖ στήν χαλαρότητα, στίς ἐκπτώσεις τῆς πίστεως καί σέ ἐπικίνδυνους ἀτραπούς

(25/6/16 11:18)

Θέλει ἀρετή καί τόλμη νά ὀρθοτομεῖς τόν λόγο τῆς ἀληθείας. Ἡ Ἱεραρχία ἀπέφυγε τή θυσιαστική ὑπέρβαση καί προτίμησε νά παραμείνει ἐγκλωβισμένη καί νά διασύρεται στό ἅρμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ!

 

Γράφει ὁ Διονύσης Μακρῆς

Θεολόγος-Δημοσιογράφος

Τά «φοβικά σύνδρομα» ἀπώλειας τῶν κεκτημένων, οἱ ἰδιοτέλειες πού γεννοῦν οἱ μωροφιλοδοξίες τῆς ἐξουσίας ὑπό τήν
κοσμική ἔννοια αὐτῆς ἀλλά καί τό χαμηλό πνευματικό ἐπίπεδο πού ἐνισχύει τίς ἀντιλήψεις τῆς ἐκκοσμικεύσεως κυριάρχησαν πάλι καί στήν ἔκτακτη σύγκληση τῆς Ἱεραρχίας, ὅπως ἦταν φυσικό ἐπακόλουθο τῆς τραγικῆς κατάστασης πού παρατηρεῖται τίς τελευταῖες δεκαετίες, στό ἀνώτατο ὄργανο τῆς θρησκευτικῆς μας ἡγεσίας. Μέ τή διαφορά ὅτι αὐτή τή φορά τά θέματα συζήτησης δέν ἀφοροῦσαν ἀμιγῶς ἀνούσιες διοικητικές πράξεις καί ἀποφάσεις  ἤ πανηγυρικές προκαθορισμένες «ἐκλογές» νέων μητροπολιτῶν ἀλλά τήν ἴδια τήν ὀρθόδοξη πίστη, τά δόγματα δηλαδή τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας. Τά δόγματα γιά τά ὁποῖα οἱ «ἅγιοι» Ἀρχιερεῖς ἔδωσαν ὅρκο ὅτι θά ὑπερασπίζονται ἀκόμη καί μέ τήν ἴδια τή ζωή τους!
Ὡστόσο, εἴτε ἀπό θεολογική ἄγνοια, εἴτε ἀπό ἀδυναμία κατανόησης σέ βάθος τῶν πατερικῶν διδασκαλιῶν καί δή τοῦ πνεύματος καί τῶν ἀποφάσεων –δογμάτων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, εἴτε καί ἀπό τήν κυριαρχοῦσα χαλαρότητα τῆς σχέσης μέ τόν τριαδικό Θεό, πού ἀποτελεῖ χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς ἐποχῆς μας, οἱ ἀποφάσεις καί οἱ λόγοι τῆς Ἱεραρχίας μας τίς τελευταῖες δεκαετίες παρομοιάζονται μέ τήν γνωστή ρήση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «χαλκός ἠχῶν καί κύμβαλον ἀλαλάζον». Καί αὐτό γιατί ὁ κοινός νοῦς ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἐκ τῆς θρησκευτικῆς ἡγεσίας μας ἀπουσιάζει ἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία ἀποκτᾶ τήν ἐν Χριστῷ δυναμική της μόνο ὅταν συνοδεύεται ἀπό τήν ἀρετή τῆς ταπείνωσης. Ὁ συνδυασμός ἄλλωστε τῶν δύο σέ καθιστά θεολόγο ἀκόμα καί ἀγράμματος κατά κόσμον νά εἶσαι, δηλαδή νά μήν διαθέτεις τά ἀπαραίτητα πτυχία (βλ. λ.χ. τήν παρουσία καί παρρησία τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος κατά τήν Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο). Ὁ συνδυασμός τῶν δύο ἐπίσης δεικνύει ὅτι προτεραιότητα στήν ζωή καί τήν καθημερινότητα ἀποτελεῖ ἡ πλήρης ἐν Χριστῷ κοινωνία, ὑπό τό πρίσμα τῆς ψυχικῆς κένωσης κατά τό παράδειγμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός», δηλαδή ἡ ἁγιότητα!